kerst bij de kringloop

Mijn werkdag duurde gisteren tot twaalf uur en ik had me voorgenomen om 's middags nog even de deur uit te gaan. Ik wilde naar de milieustraat om afval weg te brengen, ik moest om boodschappen, ik had een cadeautje voor iemand nodig en ik wilde naar het tuincentrum toe. En o ja, ik kon ook wel naar de kringloopwinkel om voor kerstspullen te kijken.

De kringloopwinkel in Oostburg (klik!) is nog maar sinds 6 augustus open en het is een groot succes. Ze verkopen mooie spullen tegen kleine prijsjes en de winkel is echt een aanwinst voor de streek. Ik vond er mooie grote kerstballen en een tinkleurig bord van 45cm doorsnede. Thuis heb ik alles even een sopje gegeven en tussen mijn eigen spullen had ik ook nog een paar grote kerstballen en ook een lantaarn, die mooi bij het bord en de kerstballen paste.

Voor twintig cent kocht ik dit grote crèmekleurige bord:

Het steekschuim kocht ik al eens eerder bij een andere kringloop. Vanmorgen heb ik op dit bord en met het steekschuim een kerststuk gemaakt:

Ik had van het tuincentrum een bundel sparrentakken meegenomen en de rest van het groen en de roze besjes komen uit mijn eigen tuin. 

En manlief... die is gelijk aan een puzzel begonnen die ik gisteren ook bij de kringloopwinkel kocht:

Haha dat is wel een lekker puzzeltje 😀

binnen en buiten

Bijna klaar:

Ook bijna klaar:

Vandaag op mijn werk begon een collega over een legpuzzel waar ze aan bezig was. Andere collega's waren eveneens aan het puzzelen. Manlief en ik ook. Het zal door het jaargetijde komen, denk ik. Vorige week legden manlief en ik al een andere puzzel. 

Met kleuren ben ik dus ook nog steeds bezig. Het gaat mij er niet om of het mooi is, maar het gaat me gewoon om het bezig zijn met kleuren en even met helemaal niks anders. 

🎄 🎄 🎄 🎄 🎄

Een deel van mijn kerstversiering heb ik al tevoorschijn gehaald. Voor de ramen van de woonkamer hangen nu al de verlichte sterren. Aangezien ik niet katholiek ben, wacht ik dus niet tot de advent. Eigenlijk ben ik ook wel vroeg dit jaar en de regel dat ik pas na sinterklaas de boel mag versieren, heb ik overboord gegooid. Buiten is het zo saai met de wolken of de mist, het is daarom fijner om de boel wat op te vrolijken met lichtjes. 

🐦 🐦 🐦 🐦 🐦

Hebben jullie ook veel vogels in de tuin? Wij wel en zelfs man en zoon valt het op. Wij hebben veel bomen en struiken en daardoor genoeg schuilplaatsen voor de vogels. Alle uitgebloeide bloemen van de afgelopen maanden staan er nog en daar vinden de vogels veel zaadjes en beestjes tussen. En verder zorg ik er ook wel voor dat de tuin één grote voerbak is. Ik heb verschillende voederhuisjes en -silo's, pindasilo's, vetbolhouders en pindakaaspothouders. 

En ach, er kan altijd nog meer bij:

Vandaag heb ik de muffinvormen, die ik ooit speciaal hiervoor kocht (kringloop), gevuld met een mengsel van ossewit, vogelzaad en meelwormen. Later zal ik ook wel weer een keer kopjes met dit mengsel vullen, zoals op de foto hieronder die ik in 2021 maakte. 

Op mijn werk is het druk en ik heb deze week al vijf overuren gemaakt. Er was de afgelopen maanden een opnamestop van bewoners door personeelsgebrek en die opnamestop wordt gelukkig opgeheven. Kamers die leegstonden zijn inmiddels van een likje verf voorzien en moeten verder klaargemaakt worden voor de nieuwe bewoners. Dat houdt in dat ze van boven tot onder schoongemaakt worden. Het is veel werk, maar ik vind die grote schoonmaken altijd wel leuk om te doen. 

dilemma

De feestdagen komen er weer aan en iedereen weet dat deze dagen niet favoriet zijn bij iemand die een dierbare verloren is. Ook ik zie er alweer tegenop. Vanaf het eerste jaar dat Justus er niet meer bij was viel de kerst me mee. Terwijl er toch altijd gelijk over het gemis tijdens de kerstdagen begonnen wordt als je iemand verloren bent. Natuurlijk zijn deze dagen niet meer zoals ze ooit waren en dat kan ook niet, maar deze dagen kom ik nog wel goed door.

Waar manlief en ik beiden veel meer last van hebben is de jaarwisseling. Gelukkig Nieuwjaar... ik zal het nooit meer iemand wensen. Omdat ik weet hoe pijnlijk dat woordje gelukkig kan zijn, wens ik gewoon iedereen het allerbeste voor het nieuwe jaar. Want als iemand misschien nooit meer echt gelukkig kan zijn voelt dat woord heel erg wrang aan, hoe goed gedoeld ook. 

Vroeger vierden we de jaarwisseling bij mijn schoonouders met de hele familie. Er waren oliebollen, hapjes, bubbels, we telden af tot het nieuwe jaar begon en manlief en onze kinderen staken vuurwerk af. We lagen laat in bed en stonden 's middags om twaalf uur alweer op het strand voor de nieuwjaarsduik. 

Het eerste jaar zonder Justus besloten we al snel dat we geen zin hadden om de jaarwisseling samen met familie te vieren. Zoonlief ging nog wel een paar uur naar de familie toe en vertrok nog voor middernacht naar vrienden. Het was een verdrietige jaarwisseling voor ons en we waren blij dat we ervoor gekozen hadden om thuis te blijven. De rest van de familie sloeg dat jaar de nieuwjaarsduik over, maar ze gingen wel naar het strand om ergens op een strandpaviljoen samen iets te drinken. Ook zij hadden verdriet en moesten deze jaarwisseling ook zien door te komen. 

De jaren erna kozen manlief en ik er iedere keer voor om tijdens de jaarwisseling thuis te blijven. Zoonlief gaat altijd naar vrienden toe en manlief en ik zijn dan gewoon samen met ons verdriet tijdens deze moeilijke uren.

Een week terug kwam op de familieapp opeens een uitnodiging binnen van een schoonzus om de jaarwisseling samen te vieren. Een andere schoonzus reageerde gelijk dat zij en haar gezin gaan komen, een zwager komt niet want hij krijgt net een paar dagen ervoor chemo. En hoe zat dat met ons, werd een paar dagen later al gevraagd. Ik liet weten dat we erover aan het nadenken waren omdat het niet onze favoriete dagen zijn. 

Natuurlijk was het lief dat we uitgenodigd werden, maar het druiste behoorlijk tegen mijn gevoel in. Manlief en ik spraken er samen over, we spraken er met zoonlief over, ik sprak er met een paar andere mensen over. En iedereen zei dat ik niet moest gaan als ik dat niet wilde. En natuurlijk wist ik dat zelf ook wel, maar ze gaven me toch dat extra zetje dat ik nodig had. Ik blijf thuis en manlief heeft besloten om ook thuis te blijven. Het voelt voor ons gewoon het beste zo. 

De schoonzus die ons uitgenodigd had begreep het. We hebben een goede band en ze zal er altijd voor ons zijn. Toch zorgde ze nu wel voor een dilemma, want ik wilde haar geen vervelend gevoel of een gevoel van teleurstelling geven, maar ik wilde ook niet aan mijn eigen gevoel voorbijgaan. Nu ik heb laten weten dat we niet komen voel ik me eigenlijk niet echt opgelucht. Ik ben verdrietig. Anderen proberen goed voor ons te doen, ze willen ons niet passeren en het is voor hun net zo goed een dilemma als dat het voor ons is. Het is en blijft moeilijk voor iedereen.

verkleedpartij

Eens per jaar ga ik helemaal los op Het Foute Feestje van Q-music (in Goes). Dat is een avond lang dansen en zingen en feesten. Even helemaal alles losgooien en je eigen ook nog eens in een grappige outfit steken. Dat verkleden hoeft niet, maar ik vind dat wel heel erg leuk om te doen. Het uitzoeken van de outfit en de voorpret zijn op zich al leuk.

We waren deze keer met een groepje van negen personen naar het feest gekomen. Allemaal geen drinkers, maar ook zonder alcohol kun je natuurlijk heerlijk feestvieren.

De terugtocht van Goes naar huis was iets minder prettig. We verlieten het feest al voortijds omdat we hoorden dat het aan onze kant (Zeeuws-Vlaanderen) aan het sneeuwen was. In Goes en omstreken viel ook al wat lichte sneeuw, maar toen we aan onze kant kwamen lag er al een paar centimeter. Ik was één van de chauffeurs en heb uiteraard voorzichtig gereden, natuurlijk vanwege de gladheid maar ook omdat door de sneeuw de strepen op de weg niet meer te zien waren. Daarnaast was ik verantwoordelijk voor mijn vier passagiers. We zijn gelukkig allemaal veilig thuisgekomen, ook die van de andere auto.

🥳 🥳 🥳 🥳 🥳

Van een kennis kreeg ik een paar legpuzzels. Manlief en ik hebben er daar al één van gelegd en vandaag is manlief aan de tweede begonnen. Vandaar dat het hier ook een beetje stil is: ik ben met andere dingen dan bloggen bezig. En vorige week was ik ook nog twee dagen geveld door migraine en dan kan ik gewoon even helemaal niks. Slapen, slapen, slapen, dat is het enige wat ik dan doe. Het was eigenlijk alweer lang geleden dat ik echt migraine had, gewoon hoofdpijn heb ik wel vaker, maar migraine heb ik gelukkig minder vaak. Het is te hopen dat het nu ook weer een tijd weg zal blijven.

klussen, eten en poezen

Het was een familieweekend. En niet dat we ergens een weekend heen waren, maar op zaterdag hadden we samen een klusdag bij een schoonzus en de zondagavond gingen we uit eten bij 't Zusje. Voor wie 't Zusje niet kent: klik!

Het klussen ging voorspoedig. Er moesten nog wat dingen opgehangen worden en verder een plintje hier, een plankje daar, een ritje naar de milieustraat en de bouwmarkt... we deden allemaal ons ding en met acht man kun je een hoop werk verzetten. Schoonzus was enorm blij met alles wat er gedaan werd. 

De zondag troffen we elkaar aan het eind van de middag weer bij 't Zusje. De laatste keer dat ik daar was had ik mijn placemat, waar tevens de gerechtjes opstaan die ze daar hebben, meegenomen voor een neefje. Hij heeft op de koksopleiding gezeten en is altijd veel met eten en gerechten bezig. Ik dacht dat het wel iets voor hem zou zijn. Dus toen ik een tijd geleden op de familieapp vroeg wie er meewilde naar 't Zusje, was hij de eerste die reageerde. We zaten viereneenhalf uur aan tafel en hadden een gezellige avond.

😺 😺 😺 😺 😺

Kijk, zo vaak zitten ze niet in elkaars buurt:

Moeder Miep en dochter Moppie. Miep, op de bank, had ook niet door dat Moppie daar zat. En toen ze het opeens wel zag was het gelijk een hoop geblaas. Nee, vriendinnen zijn het niet. Het was zoonlief die met het poezenspeeltje speelde.

kalender

Net zoals ieder jaar in november, maakte ik ook dit jaar weer een kalender met mijn eigen foto's. 

Ik doe dat echt al heel erg lang. Vroeger was dat nog met fotoafdrukken die ik op een kalender plakte, maar dat doe ik allang niet meer. Sinds je kalenders digitaal kunt maken, doe ik het op deze manier. Met deze nieuwe kalender ligt er weer een nieuw jaar voor ons en er waren al een paar afspraken die ik op de kalender kon schrijven: een theatervoorstelling, een workshop, de tandartsafspraak en vakanties.

Ik fotografeer graag, wat geen verrassing zal zijn. Ik post foto's hier op mijn weblog en een klein deel op facebook. Maar hoe leuk is het om ook foto's voor een kalender te gebruiken of om zo nu en dan een foto op canvas af te laten drukken en op te hangen. Zo kun je er nog meer van genieten. En ons huis hangt echt niet vol met foto's: als ik ergens op uitgekeken ben, dan vervang ik een foto gewoon.  

Ik maak trouwens ook digitaal fotoboeken van de wat specialere vakanties. Meestal is dat van de familievakanties en dit jaar maakte ik er ook één van onze vakantie in Italië. Het is altijd leuk om door een fotoboek te bladeren en herinneringen op te halen, vind ik.

🟔 🟔 🟔 🟔 🟔

Hierbij wil ik je een fijn weekend wensen!

rust

Het kwam door Hélène (klik!) dat ik naar het televisieprogramma Kalm Waes ging kijken. In Nederland loopt deze serie nog, maar ik streamde gelijk maar alle afleveringen achter elkaar. Dat kan op NPOStart (klik!).

Tom Waes gaat de uitdaging aan om beter om te leren gaan met stress en verblijft daarvoor tien dagen alleen in een cabin in een bos. Hij wordt daar geobserveerd en krijgt tools aangereikt om zijn dagen door te komen. Voordat hij naar het bos ging had hij al allerlei wetenschappelijke onderzoeken en experimenten ondergaan. Ik vond het eigenlijk best leerzaam allemaal, ook al wist ik in mijn achterhoofd de meeste dingen wel. Maar weten is iets anders dan ook daadwerkelijk doen. 

Net als Tom Waes ga ik ook altijd wel door en door, alhoewel ik een stuk beter dan hem mijn rust weet te nemen. Toch gebruik ik constant mijn telefoon en als ik die niet gebruik mijn laptop. Ik zit over een dag heel wat op die schermpjes te turen en tot op een bepaalde hoogte is dat ook niet erg: ik lees ook boeken op mijn telefoon. Waar het om gaat zijn de prikkels die je de hele dag krijgt: appjes, nieuws, filmpjes, waardoor je brein constant aan het werk is. 

Tom Waes beschikt niet over zijn telefoon, een laptop, leesboeken of een televisie tijdens zijn eenzame opsluiting. Hij moet leren loslaten, waardoor zijn stresslevel aanzienlijk daalt. Gaandeweg zijn verblijf in de cabin krijgt hij een boek over ademen, waar hij gretig in begint te lezen. Hij mediteert en wandelt, maakt vrienden met dieren en leert eten uit de natuur. 

Natuurlijk ging ik over mezelf nadenken, want ook mijn schermtijd kan een heel stuk omlaag. En ik hoef eigenlijk ook niet altijd naar de radio of boeken of podcasts te luisteren, wat ik nu misschien nog wel teveel doe. Tijdens het wandelen luister ik trouwens zelden naar iets op mijn telefoon. Muziek heeft mij enorm geholpen in de eerste jaren na Justus' dood. Ik wandelde op het ritme van de muziek en dat was toen een goede manier om mijn hoofd leeg te maken. Nu luister ik liever naar de vogels in het veld of langs de zee en heb ik zelden nog muziek of een boek opstaan. 

Met mijn naaiwerk, borduren, haken en tuinieren kan ik me goed afsluiten voor de wereld. Mijn focus ligt dan op waar ik mee bezig ben en net als Tom, die een kleurboek aangereikt kreeg, heb ik mijn kleurpotloden ook maar weer eens tevoorschijn gehaald. 

Een kleurplaat hoeft niet gelijk af, want in zoiets moet ik mezelf wel afremmen. Ik zet af en toe de timer op een half uur en daarna moet ik stoppen met kleuren. 

Nou, eens kijken hoe lang ik dit, die mindere schermtijd, vol weet te houden.

Wat ik zeker wel weet vol te houden is lopen op mijn loopband: al anderhalve maand loop ik daar ongeveer zes keer per week op. Ik deed dat in eerst instantie om een betere conditie te krijgen, maar waar ik ook heel erg blij van word is mijn veranderende lichaam. Mijn lovehandles zijn verdwenen! Alles wordt strakker en dat is nog eens een extra motivatie om vooral niet op te geven. 

Ps. Tom Waes zal niet bij iedereen even populair zijn, zo vindt manlief hem verschrikkelijk irritant en er zullen beslist meer mensen zijn die dat vinden. Maar ik denk dat hij voor dit experiment de aangewezen persoon was door zijn drukke en overheersende karakter. Niet lang na dit stressexperiment reed hij zich bijna te pletter, met teveel alcohol in zijn bloed. Het was iets waar ik tijdens deze serie toch vaak aan moest denken. Heeft hij zelf iets van het stressexperiment geleerd? Het is te hopen dat hij wél iets van het ongeluk geleerd heeft en nooit meer met (teveel) drank op achter het stuur kruipt. Hij is nu het gezicht van een nieuwe Vlaamse alcohol- en drugscampagne. 

onder hoogspanning

Allen bedankt voor het medeleven en de lieve woorden de afgelopen dagen.

💖 💖 💖 💖 💖

Manlief had voor afgelopen zondag een wandeling rondom het Belgische Kallo uitgestippeld, een dorp in het havengebied van Antwerpen. 

(Bron: Google maps)

In de buurt zijn twee forten: Fort Liefkenshoek en Fort Sint-Marie. We brachten daar deze keer geen bezoek aan, want in Fort Liefkenshoek zijn we al eens geweest en Fort Sint-Marie is niet meer toegankelijk, als ik het goed begrepen heb. De wandeling van manlief ging door twee natuurgebieden: de Lisdodde en Rietveld. 

Eigenlijk werd de wandeling niet helemaal wat manlief ervan verwacht had...

Hij wist natuurlijk wel dat we naar het volgebouwde havengebied gingen, maar hij had toch meer natuur verwacht en dan vooral meer vogels. Heb ik hem aangestoken met mijn vogelvirus??? Er waren natuurlijk wel vogels: ganzen, meeuwen, wulpen, koolmeesjes, roodborstjes... maar ze waren vooral ver weg. 

Het landschap werd gedomineerd door hoogspanningsmasten en -kabels.

Ze waren overal!

Maar ook dat levert leuke foto's op. 

Bij de ingang van natuurgebied Rietveld werden we gewaarschuwd voor modderige paden.

Gelukkig had het niet geregend, anders was het inderdaad erg modderig geweest.

Nu liepen we over droge losse grond.

De wandeling ging ook nog een stukje door het dorp Kallo zelf.

Het voormalig gemeentehuis:

Gebouwd in 1911 en vorig jaar verkocht om als B&B ingericht te worden. 

De Sint-Petrus en Pauluskerk (1869):

Een fietsbandenautomaat:

Een stalletje waar eieren verkocht werden:

En natuurlijk het havengebied:

Kallo ligt niet ver van het dorp Doel af, waar een kerncentrale is.

(Bron: Google maps)

Overdag hadden wij onder de hoogspanningsmasten doorgelopen, maar 's avonds liep de spanning daar nog hoger op doordat er drie drones boven de kerncentrale van Doel vlogen. Eng? Best wel! Van wie komen de drones (waarschijnlijk Rusland?) en wat moeten ze daar?

26

Onlangs kwam ik op facebook (Zeeuws verlies) dit gedichtje tegen, geschreven door Jan van der Meer:

Ik vind het mooi en het past goed bij hoe ik me voel.

Vandaag zou Justus zesentwintig geworden zijn. Het is de negende keer dat we zijn verjaardag niet meer kunnen vieren. 

waarom ik zo moe word

Vandaag kwam de maan oranje op:

Ik heb geprobeerd om er foto's van te maken en deze foto is nog wel een beetje gelukt. Ik gebruikte een statief maar dan nog zit er wat beweging in. Eigenlijk zou ik eens een afstandsbediening voor mijn camera moeten aanschaffen, want als ik de opnameknop indruk krijg ik toch nog onscherpe foto's.

📷 📷 📷 📷 📷

Er zit een verdrietige dag aan te komen: de geboortedag van onze overleden zoon (10 november). Al wekenlang zit ik daar tegen aan te hikken en de laatste dagen ben ik al erg emotioneel. Jarenlang werd mijn verdriet onderdrukt door medicijnen, maar nu ik die niet meer gebruik is het verdriet in alle hevigheid aanwezig. 

Na mijn werk vandaag wensten mijn collega's me sterkte en hup daar kwamen natuurlijk de tranen! Er wordt altijd gezegd dat huilen oplucht, maar bij mij werkt dat toch echt niet zo. Er is ook geen reden om me opgelucht te voelen en daarnaast ben ik altijd heel erg moe als ik gehuild heb. Zo moe, dat ik moet gaan slapen en ook daarna voel ik me nog steeds moe en vreemd in mijn hoofd.

Ik vroeg aan ChatGPT waarom ik zo moe ben na het huilen. Kort samengevat kreeg ik dit antwoord:

1. Als je huilt, komt er vaak emotionele spanning vrij. Je hartslag en ademhaling versnellen en je spieren spannen aan. Daarna komt de ontlading en schakelt je lichaam over naar ontspanning.

2. Tijdens het huilen komen stresshormonen vrij en daarnaast ook stoffen die helpen ontspannen. Zodra de spanning zakt, voel je je vermoeid en loom.

3. Doordat je tijdens huilen onregelmatig en korter ademt, krijg je tijdelijk minder zuurstof binnen.

4. Huilen kost heel veel energie. Je spieren werken, je hartslag stijgt en je hersenen verwerken emoties. 

Dat klinkt allemaal logisch en die moeheid is dus normaal. 

Er is veel om over na te denken tijdens deze dagen. Het zal weer fijn zijn als ze voorbij zijn en dan leef ik weer toe naar de sterfdag in februari. En zo gaat het ieder jaar sinds Justus overleden is: zijn geboortedag en zijn sterfdag zijn de moeilijkste dagen van het jaar. Dat zal altijd zo blijven. 

zonsopkomst

Al een paar dagen was er een mooie zonsopkomst, ook vanmorgen weer. Dus toen man en zoon naar hun werk vertrokken waren, trok ik gelijk mijn wandelschoenen aan en ging ik wandelen. 

Het was nog vroeg, maar juist toen was het nog heel erg mooi. 

Overvliegende ganzen:

Deze meiden stonden me al op te wachten:

Drie ooien en een ram:

De ram ligt rechtsachter met een tuigje aan, dat heet een dektuigje en aan het tuigje zit een krijtblok. Als de ram een ooi dekt dan geeft het krijt kleur af op de ooi en zo weet de boer welke ooien gedekt zijn en wanneer de lammetjes verwacht worden. Je ziet ook één van de ooien een rode streep op haar achterste hebben. Het schaap daarachter heeft een blauwe of groene streep. 

Zo... dat is een foto met nogal veel tegenlicht:

Toen ik me omdraaide zag het er zo uit:

Ondanks dat het maar elf graden was, was het best wel warm. Er stond ook helemaal geen wind. Mijn muts haalde ik niet eens uit mijn tas en mijn handschoenen en sjaal verdwenen ook al snel in de tas. 

Gisteren stond de supermaan aan de lucht, maar hier was het bewolkt. Die maan heb ik daarom niet gezien, maar de zonsopkomst van vanmorgen maakte veel goed. 

ik ging ook

Eén van de leuke dingen van lezen van weblogs zijn de ideeën die ik opdoe. Of het nu gaat om wandelingen, steden, films, boeken, handwerken of musea, ik vind het altijd interessant om dingen te lezen die anderen gedaan hebben. En het is ook leuk om zelf tips van lezers op mijn eigen weblog te krijgen.

De afgelopen tijd had ik op verschillende weblogs over een tijdelijke expositie in het Zeeuws Museum in Middelburg gelezen: DARN de schoonheid van het betere herstelwerk. Deze expositie wilde ik ook wel zien en daarom reed ik naar de hoofdstad van mijn provincie toe. Ik parkeerde de auto op parkeerterrein Ramsjburg, waar ook de gelijknamige kringloop is. Eerst ging ik daar naar binnen en een tijdje later kwam ik met dit naar buiten:

Van Ramsjburg liep ik vervolgens twintig minuten naar het Zeeuws Museum toe, waarbij ik de Oostkerk passeerde. Ik heb daar niet zo ver vandaan op school gezeten. 

In het museum begon ik bij de expositie over het verstelwerk, waarvoor ik gekomen was. Vroeger werd kapotte kleding keer op keer hersteld en eeuwenlang werd op meisjesscholen les gegeven in stop- en borduurwerk.

Een heel erg bijzonder onderdeel van de expositie vond ik de kledingstukken van vloeipapier.

Na de Tweede Wereldoorlog was stof kostbaar en moeilijk te verkrijgen en daarom leerden de meisjes op school kleding maken door gebruik te maken van vloeipapier in plaats van met stof. 

Het museum laat meer dan dertig van deze werkjes zien die door hetzelfde meisje werden gemaakt en daarna altijd zorgvuldig door haar bewaard werden. Er is ook een filmpje te zien van de maakster op hoge leeftijd. Aandoenlijk vond ik al die papieren kledingstukjes.

Er zijn ook verschillende proeflappen te zien:

Momenteel ben ik het boek De Weduwe van Ellen de Vriend aan het lezen, waarin ze het leven van haar voorouders in Kampen (Overijssel) en in Heinkenszand (Zeeland) beschrijft. Het is een mooi stuk geschiedenis over hoe de mensen de afgelopen drie eeuwen leefden en ook hoe de Zeeuwse klederdracht in Zuid-Beveland gedragen werd. Het Zeeuws Museum en deze tijdelijke expositie sluiten mooi bij dit boek aan.

Een andere tijdelijke expositie in het museum is Bodemjuweeltjes en deze gaat over in Nederland opgegraven sieraden, bodemvondsten dus. Er zaten prachtige sieraden tussen.

Wat ik jammer vond was dat de uitleg in een apart boekje stond. Deze kleurige kralenkettingen komen uit de vijfde of zesde eeuw... dacht ik. Ze zijn in elk geval al heel erg oud, alleen weet ik de exacte periode niet meer. Ik had het handiger gevonden als de informatie gewoon bij ieder sieraad gestaan had.

Bij de sieraden is er ook aandacht voor de gebruikte technieken waarmee sieraden gemaakt worden. Zo werd en wordt de filigreintechniek veel in Zeeuwse sieraden, zoals de Zeeuwse knop, gebruikt. 

Het Zeeuws Museum is mij niet onbekend, toch bleek het alweer zeven jaar geleden geweest te zijn dat ik er voor het laatst was. Het kon dus geen kwaad om de rest van het museum gelijk ook maar even mee te pakken.

Eén van de zes imposante wandtapijten uit de zestiende eeuw:

De wandkleden van mesheften, schelpen en mosselschelpen, gemaakt door We Make Carpets:

Er hangen verschillende schilderijen, zoals Gebed voor de maaltijd van Jan Toorop:

Werk van Jan de Prentenknipper:

Jan de Prentenknipper leefde van 1798 tot 1870 en trok rond in Zeeland. In ruil voor onderdak en eten maakte hij knipsels van boerderijen en Bijbelse taferelen.

Een stukje over de klederdracht mag natuurlijk niet ontbreken:

En natuurlijk hoort hij ook bij de Zeeuwse geschiedenis:

Michiel de Ruyter! Bij leven een held, alleen waren niet alle dingen die hij deed goed. Zo heeft hij zich beziggehouden met slavenhandel. Het is al lang geleden en toen was het leven totaal anders, maar goed te praten valt het niet. 

Na mijn museumbezoek ben ik nog even tot aan de Hema gelopen om te gaan lunchen en ik kocht bij Kippie satés. Daarna ben ik terug naar mijn auto gegaan. Het was weer mooi geweest. Ik ben blij dat ik de tijdelijke exposities gezien heb, zowel die over het verstelwerk als over de gevonden sieraden.