bellen

Er stond een behoorlijk stevige bries gisteren. We gingen vanuit huis wandelen en af en toe was het behoorlijk ploeteren geblazen tegen windstoten met een kracht van 8 Beaufort. Het was koud maar droog en de zon scheen! We maakten geen foto's, namen geen pauzes en liepen zo in één ruk elf kilometer achter elkaar. We kwamen zeven auto's, drie fietsers, twee motors en twee andere wandelaars tegen. Meer niet.

De rest van het weekend zijn we de deur niet uit geweest. Thuis blijven is het advies en dat doen we dan ook. Maar voor ons is er thuis ook nog altijd van alles te doen. Manlief heeft in de badkamer een lekkage opgespoord, er waaide een plaat van het dak van een schuurtje die man en zoon weer opnieuw bevestigd hebben, ik hield me bezig met het huishouden. De rollen zijn hier wel duidelijk verdeeld, maar ik ben nou eenmaal geen klusser. Laat mij maar gewoon het huishouden doen.

Kleine nichtje had wat verhoging maar was verder niet ziek en ze kon nog gekke bekken trekken. Toch vond ik dat ze behoorlijk rode kaken had. We zagen elkaar tijdens het beeldbellen. Wel handig om elkaar zo toch te kunnen zien.

Mijn vader belde en vertelde dat ik van de week niet om de post hoef te komen, want van het verpleeghuis gaan ze alles in een grote envelop doen en naar me opsturen. Dat is netjes. Het scheelt mij weer een uur rijden. Vrijdag stuurden ze foto's via WhatsApp van mijn ouders, om te laten zien hoe het met ze gaat. Ik heb de foto's op mijn beurt weer op de familiegroepsapp gezet zodat mijn broers en zus ze ook kunnen zien.

Manlief belde met zijn moeder. Zijn vader zou dit weekend jarig geweest zijn, maar een bezoekje aan schoonmoeder zit er nu niet in. We geven haar later wel een bloemetje.

De nieuwe week is weer begonnen en wij gaan zo alle drie naar onze baas toe. Gelukkig zijn wij nog steeds aan het werk.
Ik hoop dat je een goede week hebt.