Gisteravond na het eten stelde manlief voor om te gaan wandelen. Het was een mooie avond, minder warm dan dinsdagavond toen we ook gingen wandelen, maar warm genoeg om in een t-shirt en met blote benen te lopen.
Weer had ik mijn camera niet mee, maar foto's nemen kan toch wel, hoewel ik wel liever foto's met mijn camera dan met mijn smartphone neem. Als ik onderstaande foto met mijn camera genomen had, dan waren de paarden toch wat beter te zien geweest:
Weer had ik mijn camera niet mee, maar foto's nemen kan toch wel, hoewel ik wel liever foto's met mijn camera dan met mijn smartphone neem. Als ik onderstaande foto met mijn camera genomen had, dan waren de paarden toch wat beter te zien geweest:
Toch ben ik nog altijd erg tevreden over de kwaliteit van de camera van mijn smartphone.
De zakkende zon en de wolken zorgden samen voor een bijzonder mooie sfeer:
Nog geen vijf minuten later piepte de zon onder de wolken door en was de magie weg.
Toen we weer thuis waren keken we naar Tour du jour en Het gevoel van de Vierdaagse, programma's die ik opgenomen had. Vooral van het programma over de Vierdaagse van Nijmegen hebben we de afgelopen dagen weer genoten. Meelopen met de Vierdaagse zit er voor mij niet in, want zelfs de kortste afstand (30 km per dag) kan ik lichamelijk niet aan en dat komt door mijn zwangerschappen en de bekkenklachten die ik destijds had. Ik ben allang blij dat ik door te oefenen en op te bouwen nu best wel redelijke afstanden kan lopen, want ik heb lang gedacht dat ik dat niet kon.
Vaak wordt gevraagd hoe het tussen manlief en mij gaat. Want hoe ga je samen met het verlies van een kind om? En dan kan ik altijd vertellen dat we dichter tot elkaar gekomen zijn. We waren altijd al maatjes en we deden altijd al veel samen, maar doordat we zijn gaan wandelen zijn we nog meer tijd aan elkaar gaan spenderen. We praten over van alles en nog wat, ook over Jus maar eigenlijk nooit zo heel erg vaak. Onze gesprekken gaan vaak over het werk, over nieuwsberichten, over zoonlief, familie en vrienden en we hebben daarin eigenlijk wel een goede balans gevonden. We lachen ook best wel veel samen, wat niet zegt dat we geen verdriet hebben, hoewel dat misschien niet altijd zo lijkt. Aan de buitenkant ziet iets er vaak anders uit dan het in werkelijkheid is.
Een paar weken geleden kwam ik iemand tegen die ik een tijdje niet gezien had. "Hoe is het?" vroeg ze en daar gelijk achteraan: "ben je er al overheen?"
Hoe kan iemand zoiets vragen? Komt het doordat ze me ziet lachen of doordat ze mijn vakantiefoto's gezien heeft? Welk signaal geef ik zelf eigenlijk af?
"Nee," antwoordde ik "ik kom er nooit overheen en dat kan ook niet, het was mijn kind..."
"Nee," zei ze toen "je hebt gelijk: daar kom je inderdaad nooit overheen."
Jammer dat mensen zo'n domme opmerkingen maken. Je hebt haar het enige juiste antwoord gegeven en ze zal het wel begrepen hebben.
BeantwoordenVerwijderenWat een foute vraag. Maar ze zal het waarschijnlijk nooit meer doen en vergeten ook niet
BeantwoordenVerwijderenSta verbaasd dat mensen dat dus werkelijk vragen. Goed antwoord en ik hoop dat het haar tot denken aan heeft gezet over hoe haar vraagt aankomt.
BeantwoordenVerwijderenToen ik de titel las van je blog dacht ik; het zal toch niet waar zijn?
BeantwoordenVerwijderenDus toch waar.
Ik kan mij dus niet vorstellen dat mensen zoiets zeggen en denk dan misschien bedoelde ze het heel anders zoiets als lukt het weer om verder te gaan of zoiets.
Wat fijn voor jullie dat jullie het zo gezellig hebben met elkaar en over alles kunnen praten.
En wandelen is zo goed voor lichaam en geest.
Het praat ook veel makkelijker vind ik.
Als ik een moeilijk onderwerp heb vraag ik om te gaan wandelen en we komen altijd weer blij en opgelucht thuis.
Heel fijn weekend.
oh en wat belachelijk dat verhaal dat je vertelde op mijn blog over je zieke vriendin en die irritante hulp.
Beter antwoord had je niet kunnen geven, en nu maar hopen dat ze het inderdaad begrijpt.
BeantwoordenVerwijderenWees blij dat jij en je man nader tot elkaar zijn gekomen in plaats van uit elkaar gegroeid, wat ook heel goed mogelijk zou zijn geweest. Daar zou niemand schuld aan hebben gehad, maar samen alles in je leven kunnen delen is zoveel mooier. En je hoeft je nooit naar iemand te verantwoorden, niet als je huilt niet als je lacht!
Mensen zijn vaak onhandig als het om dood en rouw gaat. Toen mijn vader overleden was gebeurde het dat iemand de hele avond ergens aanwezig was, mij ontliep en bij het afscheid zei; o ja, en gecondoleerd. En snel wegliep, waarop ik alsnog in tranen was.
BeantwoordenVerwijderenNa het overlijden van vriend D, hebben velen er nooit meer over gesproken, want we waren toch geen echt koppel? Das ook erg.
De dood is eng, kennelijk. Maar verdriet is juist zo menselijk.
Sinds het overlijden van Jus hebben we wel vaker uitspraken gehoord of dingen meegemaakt die ons best wel overvielen. In het geval van die mevrouw waar ik hierboven schreef denk ik wel: ze vroeg tenminste nog hoe het met me ging (als ik het zinnetje wat daarna volgde even wegdenk), het gebeurt vaker dat mensen me negeren of niet vragen hoe het met me gaat. Anderen zijn blijkbaar vaak bang dat ze me verdriet doen als ze ernaar vragen, maar dat verdriet is er sowieso altijd en kan niet erger worden. En als iemand me vraagt hoe het met me gaat, dan gooi ik niet gelijk al mijn verdriet en ellende over een ander uit. Ik zeg vaak dat het wel met me gaat en het ligt dan aan de situatie of de persoon wat ik verder nog wil vertellen.
BeantwoordenVerwijderenIk kan er trouwens niet kwaad om worden als er eens iets verkeerd gezegd wordt. Kwaad ben ik wel geweest toen twee jaar geelden de schoolboeken van Jus ingeleverd moesten worden en we tegen een heleboel onbegrip en belerend gedrag van de boekhandel aanliepen. Dat is voor ons enorm frustrerend geweest.
Sommige mensen zijn echt onhandig met vragen. Maar je hebt gelijk, ze vraagt.
BeantwoordenVerwijderenEn ja, je komt er nooit overheen. Het is je kind. Een stuk van jou.
Net als iemand van wie een been is geamputeerd. Hij komt vooruit, hinkelend of met een rolstoel. Maar normaal lopen kan niet meer, nooit meer. Als je kind is overleden is het net zo. Je zal vast wel kunnen genieten en lachen, maar anders dan voorheen.
‘n Bar onhandige vraag maar het zal vast niet zo bedoeld, alhoewel wel gezegd, zijn!
BeantwoordenVerwijderenWaar zou dat zinnetje toch vandaan komen. je vraagt nog niet aan iemand of hij over de hond/kat zijn dood overheen is.
BeantwoordenVerwijderenAlles gebeurtenissen zijn in je leven geintegreerd.
Dat was ook het eerste wat ik dacht. Het zal toch niet waar zijn? Zoiets vraag je toch niet?
BeantwoordenVerwijderenSoms weten mensen niet wat ze moeten zeggen. En onbedoeld kwetsen ze dan iemand met hun opmerking. Mijn vader overleed op 28 december. Op 1 januari was de condoleance. Ik weet nog goed dat mensen niet wisten wast ze er mee aan moesten.
Gecondoleerd en ohhh ja....gelukkig nieuw jaar. Het is 38 jaar geleden en nog steeds zie ik die mensen voor mij. Als een dierbare overlijd vergeet je dat nooit. Je komt er niet overheen. Verdriet blijft. Misschien in een andere vorm maar je draagt het elke dag met je mee.
Wandelen is erg fijn. Ik doe het ook graag. Maar dan met mijn zoon. Hubbie houdt jammer genoeg niet van wandelen. Wij voeren dan fijne gesprekken. Het praat ook makkelijker als je naast elkaar loopt.
Dikke knuffel, Joanne
Fijn dat jullie zo'n sterk team zijn.
BeantwoordenVerwijderenTja, het is inderdaad een pijnlijke vraag en woordkeus. Mijn ervaring is dat die meestal gesteld wordt door mensen die - gelukkig voor hen - niet in die situatie zitten of gezeten hebben. Het zijn maar woorden, maar ze worden zo anders gehoord wanneer je zoals jullie zo een vreselijk verdriet met je meedraagt.
BeantwoordenVerwijderenHet is al fijn als de vragensteller ècht wil luisteren naar je antwoord daarop. Het kan tenslotte nóg erger: de vraag stellen en eigenlijk helemaal niet op een antwoord zitten te wachten en weglopen of en ander onderwerp aansnijden. Maar dat heb je misschien ook al wel eens meegemaakt.
Onze zoon werd 17 deze week. Ik kan een heel klein beetje jullie leven invoelen, door te bedenken dat hij er plots niet meer zou zijn. Af-schu-we-lijk.
Wandelen is inderdaad heerlijk...altijd en overal.