team

In november ging ik weer terug werken, na drie maanden ziek thuis geweest te zijn. De eerste drie weken werkte ik acht uur per week, de weken erna twaalf uur en vanaf half december zou ik gewoon weer mijn vaste rooster van zestien uur per week werken. Door de feestdagen en ook nog het opnemen van overuren, kon ik die zestien uur werken nog een paar weken uitstellen. Afgelopen week was dan eindelijk de eerste week dat ik mijn volle contract werkte.

Voor sommigen is zestien uur waarschijnlijk niet veel, maar voor mij is het voldoende. De balans tussen werk en vrije tijd is goed en dat wil ik ook graag zo houden. En daarnaast ben ik nog steeds erg moe. 

Ik had deze week mijn jaargesprek met mijn nieuwe teamleider en het was een openhartig en goed gesprek. Ik voel me gewaardeerd, door haar en door mijn collega's. Iedereen is erg lief voor me en ik ga met plezier naar mijn werk toe. Vanaf het moment dat Jus overleden is, hebben mijn collega's (uit mijn oude en mijn huidige team) een ontzettend belangrijke rol voor mij gespeeld. Zij waren er vanaf het eerste moment voor me en ze zijn er nog steeds. Vorig jaar heb ik ze, als dank, allemaal een cadeautje gegeven. Gewoon, omdat ik hun steun en vriendschap zo ontzettend waardeerde. Ik kan met ze lachen en ik kan met ze huilen en bovenal kan ik gewoon mezelf zijn. 

Ik werk nu dus in een ander team dan voorheen, maar ooit waren we één team. Van hogerhand werd jaren geleden ons team gesplitst en we moesten toen kiezen in welk team we wilden werken. Het team waarin ik ging werken raakte vorig jaar in de problemen: collega's namen ontslag en er kwamen geen nieuwe vacatures, waardoor de werkdruk toenam en uiteindelijk nekte dat mij. Nu werk ik in het andere team, maar met mijn oude collega's heb ik nog dagelijks contact en ergens blijven we toch nog altijd één team.

Vanavond is er een teamuitje. We gaan eten en bowlen. En het gaat vast gezellig worden.
Ik ben blij dat ik deze lieve mensen rond mij heb.