mijn wandeljaar

Op 7 januari maakte ik mijn eerste wandeling van 2018 en vandaag de laatste. De eerste was ik alleen en vandaag liepen manlief en ik samen. We moesten in België, net over de grens zijn en we besloten dit te combineren met een wandeling. Het was er mooi weer voor: droog en 10ºC en vrijwel geen wind. En we waren niet de enigen die van dit mooie weer profiteerden, want we kwamen verschillende andere wandelaars tegen.

Het gebied waar we waren, bestaat uit verschillende kreken die eeuwen geleden gevormd zijn door de Westerschelde. Op onderstaande foto zie je de Vrouwkenshoekkreek:

En de kreek hieronder is de Blokkreek:

Je kan zien dat het niet waaide, want het water is helemaal glad.

Het is goed te zien dat het winter is aan de kale bomen en de kale akkers.

Een knotwilg, die nog niet zo lang geleden geknot is:

Het was een fijn rondje om te lopen.

Hoeveel kilometers zal ik dit jaar gewandeld hebben? Ik heb geen idee, maar het zijn er honderden. Mijn streven is om iedere week minimaal 12 km te lopen en daarmee kom ik al op 624 km in een heel jaar. Maar ik loop eigenlijk veel meer dan die wekelijkse 12 km. Vaak maak ik langere wandelingen en tijdens vakanties loop ik rond de 40 km in een week. Ik hou mijn wandelingen bij in Geotracker, dus ik zou het kunnen uitrekenen, alleen mis ik een aantal wandelingen doordat mijn gps het niet altijd doet. Toen ik van de zomer een nieuwe telefoon aanschafte raakte ik ook een aantal wandelingen kwijt. Maar goed, het hoeft ook eigenlijk helemaal niet om aantallen te gaan. Voornamer is dat we er plezier in hebben, in beweging zijn en vit D opnemen. 

2018 - 2019

Toen ik vroeger blogde, keek ik aan het eind van het jaar graag terug naar het afgelopen jaar. Wat hadden we gedaan, hoe ging het met ons en wat waren de plannen voor het nieuwe jaar?

Dit jaar ga ik dat niet echt uitgebreid doen. Het was een rotjaar en ik heb geen zin om er al teveel over te schrijven. Vanaf 9 mei vertel ik hier over wat ik meemaak en hoe ik me voel en de meesten van jullie weten wel hoe het met me gaat.

Hieronder zie je een kleine impressie van een paar uitstapjes de ik dit jaar deed:

Gelukkig was het dit jaar niet alleen maar narigheid en kan ik ook terugkijken op een jaar met veel uitstapjes en leuke wandelingen. En daarnaast mocht ik me ook dit jaar weer omringen met lieve mensen.

Voor 2019 hebben we nog niet echt veel plannen. We gaan in het voorjaar naar Toscane toe en dat is momenteel het enige wat vaststaat. Voor de rest zien we wel wat op ons pad komt.

Dit is waarschijnlijk nog niet mijn laatste post van dit jaar, maar dat weet ik niet zeker. En daarom wil ik je alvast het allerbeste wensen voor 2019.

kerst

Het zit er weer op en we zijn er moe van. Dit zijn van die dagen, of liever gezegd weken, die emotioneel erg zwaar zijn en veel energie kosten. 

Eerste kerstdag waren we naar mijn schoonmoeder toe en ze had, samen met een schoonzus, een mooie maaltijd in elkaar gedraaid. Het was gezellig en voor manlief, zoonlief en mij waren er een paar moeilijke momenten. Zo kregen alle kleinkinderen een mooi cadeau van mijn schoonmoeder en dat was wel even slikken. Wat had ik dat onze Jus ook gegund, hij zou er ook zo blij geweest mee zijn. 

Vandaag was het kerstdiner van mijn ouders en nee, ik ging daar niet met lood in mijn schoenen heen. Ik had me voorgenomen om er niet tegenop te zien, want waarom zou ik? Die anderen, die hadden misschien meer reden om dat te doen, ik niet. Maar het is goed gegaan hoor. Ik zat een eind van die anderen vandaan en ik heb voornamelijk met mijn nichtje en haar vriendin gepraat. Mijn oudste broer zocht af en toe contact met me, maar dat was om over koetjes en kalfjes te praten. En mijn zus zei, toen we weggingen, dat het goed van me geweest was om een bericht rond te sturen.

Mijn broers en zus hebben (voor de eerste keer in al die jaren) onze ouders opgehaald en ook weer naar huis teruggebracht. Ik had ze van tevoren via de app al bedankt en dat heb ik vandaag niet nog eens gedaan. In al die jaren dat ik voor mijn ouders zorgde, was het alleen mijn zus die me wel eens bedankte voor alles wat ik voor onze ouders deed. Nooit kon er verder een bedankje af en na alle commotie van de laatste tijd is er niemand die zijn of haar excuses aan mij aangeboden heeft. 

Toen we weer thuis waren heb ik mijn ouders een berichtje gestuurd om ze te bedanken voor de gezellige middag en het lekkere eten. Ik had ze al bedankt toen we naar huis gingen, maar door alle drukte ontgaat ze wel eens iets en daarom stuur ik later altijd nog een berichtje. 

Volgende week komen er dagen aan die nog moeilijker zullen zijn dan de kerstdagen en die ik het liefst van al helemaal over wil slaan: oud- en nieuwjaar. Als het aan mij ligt ga ik op oudejaarsavond en op nieuwjaarsdag de deur niet uit. Wat manlief precies wil, weet hij nog niet. We kunnen er gelukkig nog een paar dagen over nadenken en we hoeven natuurlijk niet per se hetzelfde te doen.  

Gelukkig hebben we nu eerst een paar gewone dagen om een beetje bij te komen.

wie weet...

Gisteren moest ik werken en omdat het vrijdag een erg emotionele (werk)dag geweest was, zag ik er als een berg tegenop, bang dat het weer zo'n dag zou gaan worden. 

Voordat ik ga werken, breng ik altijd even de krant naar mijn ouders toe. Het is voor mij een heel klein stukje om, maar voor mijn vader scheelt het een loopje naar de brievenbus. Mijn vader is 91 en wat voor mij een kleine moeite is, kost hem een uur bijkomen. Ik zorg altijd dat ik nog wat tijd over heb zodat we nog even met elkaar kunnen praten, want mijn ouders zijn toch al altijd vroeg op.

Zo ging dat gisteren ook. Mijn ouders vertelden dat mijn jongste broer, die vrijgezel is, de dag ervoor al langs geweest was voor het kerstdiner. Hij had koude schotels bij de slager gehaald en ze hadden een gezellige maaltijd samen gehad. Omdat hij maar alleen is, komt hij met de kerst altijd twee keer eten: de ene dag bij hun thuis en de andere dag in het restaurant. Maar in plaats van eerste kerst was hij zondag al geweest. Broer had de vuilnis weggebracht en afgewassen en hij vond dat mijn moeder maar moeizaam liep, of eigenlijk strompelde. Was hem dat dan nog niet eerder opgevallen? Het verbaasde me, want dat slechte lopen doet ze al lang en hij was nochtans laatst met haar naar de tandarts geweest. Toen had ze toch een paar keer in en uit de rolstoel gemoeten. Blijkbaar zag hij nu pas hoe slecht het eigenlijk met haar gaat.

Ik vroeg mijn ouders of mijn broer over mij verteld had, over het WhatsApp-bericht dat ik ze gestuurd had en dat bleek hij gedaan te hebben en ze zeiden dat hij mij nog een berichtje zou sturen om af te spreken wie hun naar het restaurant zou brengen op tweede kerstdag.

Mijn werkdag begon gisteren met een totaal ander gevoel dan vrijdag. Vrijdag begon ik namelijk al moe en verdrietig en doordat mijn collega's altijd zo lief voor me zijn en me die dag zo goed opvingen, raakte dat me nog meer dan normaal. Gisteren heb ik fijn gewerkt en kon ik iedereen fijne kerstdagen wensen, zonder zelf in tranen uit te barsten. Ik kwam de nieuwe vriendin van mijn nichtje nog tegen en ik zei tegen haar dat ik mijn broers en zus een bericht gestuurd had. Zij komt morgen ook naar het etentje van mijn ouders toe en ik vond het wel zo eerlijk om haar hierover te informeren. Mocht de sfeer ietwat gespannen zijn, dan weten zij en mijn nichtje tenminste waar dat door komt. 

Eind de middag, ik was allang weer terug thuis, kwam er een berichtje op de familieapp van mijn jongste broer: hij wil mijn ouders naar het restaurant brengen, maar hij kan dat niet alleen, dus vroeg hij wie er wil helpen. Ik reageerde niet, want ik wilde eerst afwachten wat er ging gebeuren en later kwam er een berichtje van mijn oudste broer, degene die wel 100 dingen wist te verzinnen die hij liever deed dan iets voor onze ouders te doen, hij schreef dat hij komt helpen...

Ik viel bijna van mijn stoel!

Het kan dus wel hè. Ik heb meerdere malen aangegeven dat ik hulp nodig heb en dat ik het allemaal niet meer kan opbrengen. Ze lieten me aanmodderen. Er werd keihard door één van hen gezegd dat ik op hem niet mocht rekenen. Ik ben kwaad geweest en ik ben verdrietig geweest. En ik vond het verschrikkelijk naar voor mijn ouders, die hun hele leven voor ons allemaal klaar gestaan hebben. Zaterdag schreef ik een lang bericht op de familieapp en misschien zijn ze nu eindelijk wakker geschud. Ik hoop het. En ik hoop dat het niet bij deze ene keer blijft. 

Ik stuurde een berichtje naar mijn moeder, waarin ik zei dat mijn broers hun komen ophalen. Ze stuurde een bericht terug en vroeg waar ik dan zou zijn en of ik toch ook wel kom eten... En natuurlijk kom ik eten en ik heb me voorgenomen om het gezellig te houden. Dat hebben mijn ouders gewoon verdiend. 

kerstshirt (en ook voor daarna)

Eigenlijk was ik niet van plan om iets voor de kerstdagen te naaien. Gewoon omdat ik al een kast vol kleren heb. Maar vorige week begon het toch te kriebelen en plukte ik toch een lap stof uit mijn voorraad en zocht ik een patroon.

Ik vond een leuk patroon in My Image nr 17 (najaar/winter 18/19), maar mijn lapje stof was daar niet groot genoeg voor. Gelukkig kon ik het met een restje zwarte tricot combineren, dat ik nog had liggen en wat net lang genoeg was om de mouwen uit te halen. 

Ook de linker punt van het voorpand knipte ik uit de zwarte tricot, want de mouwen en die punt konden samen net uit de breedte van de stof geknipt worden.

De bloemetjesstof kocht ik afgelopen najaar op het Stoffenspektakel en dat is een dunne tricot, die niet zo heel erg prettig was om mee te werken omdat het steeds weggleed.

 Ik vind de print wel iets feestelijks hebben en doet me wel een beetje aan vuurwerk denken.

Het shirt is niet alleen om tijdens de kerstdagen te dragen maar ook gewoon voor daarna, want ik vind het zonde om geld uit te geven of om uren achter de naaimachine te zitten, voor iets wat ik maar één of twee keer draag.

****************************************************************

Kerstmis.

 Voor sommigen is dit de mooiste tijd van het jaar, voor anderen is het een moeilijke tijd en er zijn ook mensen die geen snars om deze dagen geven.

 Graag wil ik iedereen fijne, rustige en vredige dagen wensen. 

middagwandeling

Manlief heeft het de laatste tijd enorm druk gehad op zijn werk. Hij maakte lange dagen en was veel onderweg. Vrijdagavond was hij op de bank in slaap gevallen en uren later stond hij op om daarna verder in bed te slapen. Hij sliep lang die nacht en toen hij opstond had hij pijn in zijn rug en spieren en was hij snotterig. Wij zouden eigenlijk gaan wandelen, maar dat zag hij niet zitten. Of misschien toch wel, maar dan zou het een korte wandeling worden.

Manlief zat 's morgens wat achter zijn pc en omdat ik wel interesse in Netflix had, installeerde hij dat op mijn laptop. Ik bladerde door het filmaanbod en daar stond de film Weg van jou tussen. Ik had de film al in de bioscoop gezien en omdat ik het zo'n geweldige film vond, startte ik deze gelijk op. Manlief wilde de film, die grotendeels hier in de buurt opgenomen is, ook wel zien en met een beetje kunst- en vliegwerk koppelde hij mijn laptop aan de tv en keken we even later samen naar de film. 

Voor wie de film nog niet gezien heeft: de hoofdrolspeelster wordt voor haar werk vanuit Rotterdam overgeplaatst naar het Zeeuws-Vlaamse Terneuzen, waar ze totaal niet blij mee is. Ze komt terecht tussen de boeren en mensen die ze niet verstaat. De film bestaat uit heel veel clichés en het einde is redelijk voorspelbaar, maar ik vind hem zó ontzettend leuk! Zeeuws-Vlaanderen en dan met name West Zeeuws-Vlaanderen wordt heel erg mooi in beeld gebracht en voor ons is het een feest van herkenning. Ergens kan ik me wel voorstellen dat als je in een grote stad woont, je misschien niet zo lyrisch bent als er weer een film opgenomen wordt, maar hier gebeurt dat niet zo vaak. En het grappige is dat er tussen de figuranten ook bekenden van ons zitten. 

Na de film keek ik op facebook en daar had mijn moeder een heel erg lief bericht op mijn tijdlijn geplaatst. En toen was ik weer in tranen natuurlijk! Ook manlief was door het bericht van mijn moeder ontdaan en het leek hem daarna toch wel fijn om dan toch maar te gaan wandelen, zodat we allebei even tot rust zouden komen. Halverwege de middag trokken we de deur achter ons dicht en reden we richting de kust en niet om over het strand wandelen, maar om een rondje door de polder te lopen.

We kwamen onderweg een trekvlot tegen die op deze brug uitkwam:

En een stukje verder moesten we over deze touwbrug naar de overkant toe:

Hier staan we (met droge voeten) aan de ander kant:

En we moesten weer eens tussen de koeien wandelen... ik heb daar toch een hekel aan! Ik vind koeien leuke beesten, alleen vind ik ze wel groot en ben ik bang dat ze achter me aankomen. Ik zie ze liever achter een hek, zeg maar. Deze keer kwamen we toch wel erg mooie koeien tegen, met een ontzettend mooie krulletjesvacht, waardoor je ze bijna zou gaan aaien (wat ik uiteraard niet gedaan heb):

Het is een Belted Galloway rund, een ras dat afkomatig uit Schotland is.

Moet je toch eens zien wat een mooie beesten het zijn:

Halverwege onze wandeling dronken we ergens een bakje koffie. En toen we later onze weg  vervolgden ging langzaam de zon onder.

Het was stil. We liepen zes kilometer en we zijn slechte één andere wandelaar, twee fietsers en een paar auto's tegengekomen. Ik weet niet hoe het in de rest van het land was, maar wij hadden mooi weer en het was niet koud.

Toen we thuiskwamen, kwam er een berichtje van mijn zus op de familieapp binnen. Mijn zus gaat één keer in de veertien dagen voor mijn ouders om boodschappen. Zij en haar man hebben beiden geen werk: zij is altijd thuisblijfmoeder geweest en ook toen hun zoon groot was is zij nooit gaan werken, haar man is een paar jaar geleden ontslagen en heeft nog steeds geen ander werk gevonden. Ze zijn dus beiden thuis en hoe ze hun tijd besteden weet ik niet, ik weet alleen dat mijn zus een paar uurtjes in de week vrijwilligerswerk doet. Mijn zus reageerde op mijn vraag of zij of mijn broers in februari met één van onze ouders naar het ziekenhuis willen rijden. Ze schreef dat ze nog niks over die week in februari kan zeggen, alleen dat het niet in de boodschappenweek valt, anders had ze het daar mee kunnen combineren. 

Voor mij was toen echt de maat vol. Ze zei geen nee en ook geen ja, maar ik had het er helemaal mee gehad. Ik heb een heel lang bericht op de familieapp geschreven waarin ik weer maar eens schreef dat het slecht met mij gaat en dat het voor mij allemaal niet meer op te brengen is. Dat ik iets heel ergs meegemaakt heb en dat bij mij gewoon de rek eruit is. En ik schreef over één van hen die me laatst opbelde en vertelde dat hij wel honderd leukere dingen kon verzinnen dan met onze ouders ergens heen te moeten en die ook zei dat hij nooit met ze zal rijden. Ik schreef dat ze zich zouden moeten rotschamen tegenover onze ouders, maar ook tegenover mij omdat ze me zo in de steek laten. Met alles. Want het gaat niet alleen over ergens met onze ouders heen rijden, er is meer. 

Ik liet het bericht, nadat ik het verstuurd had, aan manlief lezen. "Zou het helpen?" vroeg hij aan me. "Ik hoop het wel, maar ik reken er maar niet teveel op," zei ik. Ik kan die anderen niet dwingen om meer voor onze ouders te doen, maar anderzijds dwingen ze mij er wel toe. En het enige wat ik kan doen, en wat ik de laatste tijd al meer gedaan heb, is ze vertellen dat ik moe ben en dat alles mij heel erg veel energie kost. En dat is gewoon de waarheid, ik vertel het ze niet om interessant te doen of om zielig gevonden te worden. 

Na het avondeten bekeken manlief en ik nog een film op Netflix: A streetcat named Bob en dat was een fijne film om even alles los te kunnen laten.

begrip

De afgelopen week was ik moe, prikkelbaar en verdrietig. De aanloop naar de feestdagen valt me dit jaar een stuk zwaarder dan vorig jaar. En dan moeten de feestdagen zelf nog komen...

Gisteren hebben mijn collega's me naar huis gestuurd. Ik had erg veel verdriet en ze kwamen toch wel rond met het werk, dus daarvoor hoefde ik niet te blijven. Er viel niet over te discussiëren: ze vonden het beter voor mij als ik naar huis zou gaan.
Ik tref het met van die lieve, begripvolle collega's. 

Was iedereen maar zo begripvol! 

Mijn ouders hebben beiden half februari een afspraak in het ziekenhuis. Ik vroeg aan mijn broers en zus op de groepsapp of één van hun ook een keertje mee wil gaan naar het ziekenhuis. Het hoeft niet altijd voor mij te zijn, toch? Helaas werd mijn vraag niet echt gewaardeerd! Nee, zij weten niet van tevoren of ze wel vrij kunnen krijgen... Ik schreef terug dat het pas half februari is en dat ik het ruim genoeg van tevoren liet weten. En ik schreef ook dat het niet altijd vanzelfsprekend is dat ik kan, want ik heb ook andere verplichtingen. 

Ik vraag me weleens af hoe ze het opgelost zouden hebben, als ik er niet geweest was! 

Nadat mijn collega's me gisteren weg gestuurd hadden, ging ik nog even langs mijn ouders. Heel even maar, want ik moest toch alleen maar huilen. Ik zei ze dat ik het niet snap dat die anderen er van uit blijven gaan dat ik alles maar blijf doen, terwijl ik toch al een paar keer aangegeven heb dat het  allemaal te zwaar voor me is. Ik ben niet meer degene die ik twee jaar geleden was, maar dat word niet door die anderen begrepen. En ook als er niets met mij gebeurd was, zouden die andere drie ook gewoon kunnen helpen, dat mag eigenlijk niet uitmaken. Gewoon de boel de boel laten kan ik niet, dat wil ik mijn ouders niet aan doen. Mijn ouders zijn niet van die mensen die met een vuist op tafel slaan of zelf iets aan die anderen vragen. Bang, omdat die anderen het dan misschien helemaal laten afweten.

Toen ik de vorige keer hier over mijn broers en zus schreef, merkte iemand op dat ik toch ook wel schoonzussen heb die ook best eens iets mogen doen. Maar in mijn familie kan dat niet. Ik heb aan mijn kant maar één schoonzus en die heeft niet aangeboren hersenletsel waardoor zij niet in staat is om te helpen. Zij en mijn broer zijn nog wel getrouwd, maar niet meer samen: zij woont met begeleiding ergens anders en mijn broer bezoekt haar eens in de veertien dagen en dat is iets wat zij wil. En daar wil ik maar mee zeggen dat hij het met haar niet zo heel erg druk heeft. Natuurlijk is het voor hem psychisch ook zwaar, maar juist hij is degene die zich heel erg egoïstisch opstelt en gezegd heeft om nooit te helpen. Je zou juist van iemand die zelf iets erg moeilijks meegemaakt heeft, verwachten dat er meer begrip voor mijn situatie zou zijn. Maar dat is dus niet het geval.
Mijn andere broer is vrijgezel. 

Over een paar dagen zitten we met ons allen op het kerstdiner van mijn ouders. Opgedoft eten naar binnen te proppen. Dan zijn ze er wel. Dan kan het wel.

Wat zal ik blij zijn als het 6 januari ofzo is. Ik zie enorm op tegen de kerst en nog meer tegen de jaarwisseling.
Ik heb verdriet.
Ik mis mijn kind zo verschrikkelijk veel.

afspreken

Doordat ik zelf in de zorg werk, heb ik ook veel vriendinnen die in de zorg werken. De vriendin waar ik altijd mee ga wandelen werkt ook in de zorg, maar daar ken ik haar niet van. Die vriendschap was er al voordat ze de opleiding tot verpleegkundige ging doen. Andere vriendinnen heb ik op het werk leren kennen en met sommigen ben ik al meer dan vijfentwintig jaar bevriend.

Omdat ik een vast rooster werk, kan ik altijd makkelijk afspraken maken en ik kan ook makkelijk van dagen wisselen doordat ik niet veel uren werk en omdat dit in mijn baan ook mogelijk is. Maar veel vriendinnen werken onregelmatig en hebben een groot contract, waardoor het vaak lastig is om iets af te spreken. Gewoon één op één gaat nog wel, maar willen we met meerderen een middagje op stap dan is dat vaak wat lastiger om te plannen.

Eén keer per jaar ga ik samen met twee vriendinnen, die beiden een onregelmatig rooster werken, ergens lunchen. Die twee hadden een paar maanden geleden elks een paar datums aan elkaar doorgegeven waarop ze vrij waren en waarop ze niets anders gepland hadden, en daar kwam uiteindelijk één datum uit en dat was gisteren.

We spraken af in een restaurant in de buurt waar we geluncht hebben, ergens anders dronken we koffie en we hebben nog wat gewinkeld. Maar bovenal hebben we heel veel met elkaar gepraat. Het was gezellig.

We zeggen op zo'n middag wel tegen elkaar dat we dit vaker moeten doen, maar eigenlijk komt dat er nooit van. De tijd vliegt voorbij en we hebben het druk met van alles en nog wat. Toch gaan we komende april weer iets samen doen: dan gaan we ergens een paasstukje maken. Die afspraak staat alvast genoteerd in onze agenda's.

gisteren

Bedankt voor de lieve reacties gisteren.

Het was een zwaar weekend, maar eigenlijk kwam gisteren pas de klap. Ik was erg moe en erg verdrietig. Het is maar goed dat ik niet ben gaan werken, want ik weet niet of dat wel goed gekomen zou zijn. Fysiek misschien wel, maar mentaal absoluut niet. Ik ben de deur niet uit geweest en heb een beetje gelezen en televisie gekeken en tussendoor wat geslapen. De enige huishoudelijke klussen die ik gedaan heb, zijn wassen en strijken en ik heb champignonsoep gekookt voor tussen de middag bij mijn boterham. Voor het avondeten had ik macaroni uit de vriezer gehaald en dat hoefde alleen maar opgewarmd te worden. Na de Slimste Mens ben ik naar bed gegaan.

Vandaag ben ik ook nog vrij. Bij het opstaan voelde ik gelijk al dat het weer beter met me gaat en dat ik minder moe ben. Laat ik vandaag maar even ergens boodschappen gaan doen. Dan kan ik gelijk een kerststukje voor mijn ouders kopen en ze dat morgen geven. En misschien ga ik vandaag nog een eindje wandelen. Even uitwaaien aan de kust.

Hierbij wil ik je een fijne dag wensen.

weekend weg

In december 2015 ging ik samen met mijn kinderen en een schoonzus met haar twee kinderen een weekend naar Euro Disney toe. Een jaar later, in 2016, moesten wij voor die schoonzus en haar gezin een surprise voor Sinterklaas maken en ik stortte me op het maken van de Davy Crockett Ranch, want daar hadden we tijdens het weekend naar Euro Disney overnacht:

Als cadeau zat er een spaarpot bij met wat kleingeld erin, want we hadden afgesproken om twee jaar later, in 2017, weer samen naar Euro Disney te gaan, maar daar moest wel voor gespaard worden. Maar ja, 2017... dat werd het hem niet. In 2017 overleed Jus en we hadden geen van allen zin om te gaan. Logisch natuurlijk. We stelden het daarom een jaar uit. 

Afgelopen vrijdag trokken onze oudste en ik om zeven uur 's morgens de deur achter ons dicht en haalden we schoonzus en haar kinderen op en daarna reden we naar Parijs toe, voor drie dagen pretpark. Onze oudste reed, want dat zag ik niet zitten en niet omdat ik dat niet durf (drie jaar geleden heb ik wel gereden) maar omdat ik na de burn-out nog steeds heel erg moe ben. Als je dan 400 km moet rijden en daarna gelijk een halve dag in een pretpark moet rondsjouwen, met al die indrukken en prikkels en samen met een druk neefje en nichtje, dan kun je me gelijk helemaal opvegen. Maar zoonlief vond het niet erg om te rijden en ik lette evengoed wel op de weg.

Net als drie jaar geleden hadden we nu ook weer een chalet gehuurd op de Davy Crockett Ranch. Bij ons arrangement zat deze keer een ontbijt en dat hadden we toen niet. En we bleken nu ook warme maaltijden te krijgen en dat wisten we niet, dus dat was een aangename verrassing. 

Zoals je kunt zien hadden we de vrijdag, toen we aankwamen,  prachtig weer:

Toch werd het al vrij snel bewolkt, maar het bleef wel droog. Het was wel koud.

Zaterdag was het steenkoud en bewolkt, maar de verwachtte regen kwam gelukkig pas aan het einde van de middag. 

Zondag was het erg vochtig, maar gelukkig was het toen niet zo vreselijk koud meer.

Veel foto's nam ik niet. Mijn camera had ik lekker thuis laten liggen, want ik vond het niet nodig om daar al die dagen mee rond te lopen.

Vrijdag viel het met de drukte wel mee, maar zaterdag en zondag was het enorm druk. De wachtrijen voor de attracties waren lang, maar ach... we vermaakten ons toch wel. Het is iets wat er bij hoort en waar je toch rekening mee houdt. 

Zoonlief, neefje en ik gingen voor de spannende attracties. Drie jaar geleden durfde neefje nog niet overal in, maar inmiddels is hij dertien jaar en vindt hij achtbanen en andere snelle attracties leuk. Schoonzus en kleine nichtje deden af en toe wat minder enge attracties, maar we hebben ook heel veel samen gedaan. 

Af en toe was het wel lekker om even binnen in een theater in de warmte naar een show te kijken:

En in al die vele winkeltjes hebben zoonlief en ik helemaal niks gekocht. Het is er vreselijk duur en wat moet je met al die spullen...? Aan ons is het allemaal niet besteed. 

Maar af en toe een foto nemen is wel leuk:

Voor dit weekend hebben we flink moeten sparen en vorige week heb ik heel veel volle spaarkaarten bij de Plus ingeleverd, zodat ik een extra zakcentje had.

Ik heb twee uur lang zegeltjes geplakt.

Voor iedere volle spaarkaart krijg je 6 euro. In het pretpark zelf gaf ik niet zoveel uit, maar de tolweg en de benzine moesten uiteraard ook betaald worden (schoonzus en ik deelden de kosten). Met het geld dat ik voor mijn ingeleverde spaarkaarten kreeg en met wat ik dit weekend uitgegeven heb, heb ik redelijk quitte gespeeld en ik vind dat ik dat keurig gedaan heb.

Van tevoren heb ik enorm tegen dit weekend op gezien. Er waren moeilijke momenten en gedachten aan drie jaar terug, toen Jus er nog bij was. Bij de herinneringen die we ophaalden kwam hij natuurlijk regelmatig ter sprake. Ik zag er ook tegenop omdat ik nog steeds erg moe ben en wat dat betreft was het echt een loodzwaar weekend. We zijn zaterdagavond ook eerder uit het pretpark weggegaan omdat het niet meer ging. Terwijl de anderen die avond gezellig spelletjes aan het doen waren, lag ik al om half negen met een slaappil in bed. Vandaag en morgen heb ik vrij, zodat ik goed kan uitrusten, want dat is wel nodig. 

We hebben het goed en gezellig gehad en misschien gaan we over een paar jaar weer. Toch durfden schoonzus en ik daar nog niet echt een afspraak over te maken. Er kan in een paar jaar tijd heel veel gebeuren, dat hebben we nu wel gezien. 

wandelen en werken

Van de week heb ik toch lekker alweer twaalf kilometer gewandeld en dat is ook mijn streven, dat is wat ik minstens per week moet lopen van mezelf. Dinsdag was het aangenaam met zon en weinig wind. Vandaag was de zon er maar stond er een straffe wind en was het slechts 2°C, maar goed aangekleed had ik daar weinig last van. Het was fijn om even uit te waaien.

Ik werkte deze week, net als de voorgaande twee weken, twaalf uur. Volgende week stopt mijn ziekteverlof. Na viereneenhalve maand zou ik dan weer mijn normale rooster werken, maar... ik heb de maandag vrij gevraagd en daardoor werk ik volgende week maar tien uur en de week daarop is het de kerstweek en dan werk ik ook maar tien uur. Ik heb daardoor dus nog twee weken extra tijd om te re-integreren. Het is best vermoeiend dat werken, maar het is wel erg gezellig. Ik ben heel erg blij dat het zo goed gaat. Het jaargesprek dat ik vorige week zou hebben ging niet door en is verzet naar januari.

Gisteren kreeg ik trouwens weer eens van iemand de opmerking dat ik er erg slecht uitzie. Tja, ik kan het ook niet helpen hoor. Er zijn dingen gebeurd die nou niet bepaald in je koude kleren gaan zitten. Degene die dat zei wist niet dat mijn jongste zoon overleden is. Misschien moet iedereen er maar aan wennen dat ik er slecht uitzie. Ik zie het zelf ook als ik in de spiegel kijk. En het is wel het minste waarover ik me druk maak. Er zijn belangrijkere dingen in het leven dan mijn uiterlijk. 

Om trouwens nog even op dat wandelen terug te komen: ik heb wandelschoenen die heerlijk zitten, maar die naar mijn idee niet genoeg vering geven. Ik krijg last van mijn knieën en mijn bekken. Vorig jaar had ik dat ook al, maar toen stak ik het op de antibiotica die ik moest innemen en die als bijwerking gewrichtsklachten had. 

Vandaag trok ik niet mijn gewone wandelschoenen aan maar heb ik op schoenen gelopen die ik in China gekocht heb en daar loop ik wel goed op. Ik denk dus maar dat ik beter wat vaker op die schoenen kan lopen, want dat voelt toch een stuk aangenamer. Over een tijdje begint de uitverkoop en dan kan ik altijd nog kijken voor nieuwe wandelschoenen. Met mijn zomerwandelschoenen heb ik gelukkig nergens last van en dat is maar goed ook, want daar loop ik heel wat kilometers meer op dan op mijn winterwandelschoenen.

muts

Zeker tien jaar geleden (als het al niet langer is) was ik samen met een schoonzus met een bedrijfsuitje naar Antwerpen toe. Schoonzus en ik gingen winkelen. Het was voorjaar en mooi weer en omdat schoonzus weinig contant geld mee had, gingen we op zoek naar een pinautomaat. Op onze zoektocht liepen we langs een bord, waarop vermeld stond dat je bij een winkel een eindje verderop, een cadeautje kon gaan halen. Nou, dat wilden schoonzus en ik wel. Natuurlijk was het een lokkertje van een winkel, een telecombedrijf in dit geval, waar je met korting een telefoonabonnement kon afsluitingen. Maar wij Ollanders hoefden geen Vlaams telefoonabonnement, maar dat cadeautje kregen we desondanks wel.

 Het was een muts.

Die muts heb ik tot in den treure gedragen. Ieder najaar/winter/voorjaar droeg ik hem tijdens het lopen met de honden, tijdens de langere wandeltochten, tijdens weekendjes uit, tijdens het schaatsen, op de fiets enzovoorts. Het was dan ook DE ideale muts die niet over mijn ogen zakte en ook niet omhoog kroop.

Nog niet zo lang geleden verving ik het elastische koordje voor een nieuwe, want het oude was doorgesleten en omdat ik het originele kraaltje daarbij kwijtraakte, deed ik er een metalen kraaltje aan. Doordat de muts zo intensief gebruikt werd en daarnaast regelmatig in de wasmachine en de wasdroger zat, werd de stof steeds dunner en dunner. En ja, eigenlijk was mijn muts wel aan vervanging toe en daarom maakte ik zelf een nieuwe, van een restje donkerblauwe fleece. Het elastische koord, de koordstopper en de kraaltjes had ik ook nog liggen.

Hier kan ik weer heel wat jaartjes mee vooruit en als ik de weersverwachting mag geloven, dan kan ik van de week mijn nieuwe muts al uitgebreid testen. 

Het mag dus duidelijk zijn: ik draag graag een muts als het koud is. Ik vind kou en vooral als het waait namelijk niet lekker aan mijn oren. 

winkelen en wandelen

We gingen zaterdag winkelen en door het slechte weer wat in eerste instantie afgegeven werd, twijfelden we of we gewoon naar een stad of naar een overdekt winkelcentrum zouden gaan. Maar een dag voor we zouden gaan zag het weerbeeld er voor zaterdag al een stuk beter uit en we besloten naar Gent te gaan, onze favoriete winkelstad. Gelukkig klopte het weerbericht en bleef het ook droog.

Waarom winkelen we niet hier in de buurt? Dat is eigenlijk gewoon omdat er hier niet veel winkels zijn, waardoor het aanbod dus ook een stuk kleiner is. Ik koop hier weleens wat hoor, het is niet zo dat ik alles elders haal, maar voor de grote winkelketens moeten we toch naar een stad toe.

En om maar gelijk met de deur in huis te vallen: ik ga graag naar de Primark. Als iemand bezwaar heeft tegen de Primark, dan snap ik dat hoor. Eerlijk gezegd zou ik daar misschien ook niet direct heengaan, als ze niet van die fijne spijkerbroeken hadden, want die koop ik het liefst van al in deze winkel. De broeken zitten altijd goed. Eigenlijk zou ik ze niet eens hoeven passen, want wat ik mee naar de paskamer neem, koop ik even later ook. Het gaat mij niet om de lage prijzen, maar puur en alleen om het draagcomfort. Ik draag deze broeken ook helemaal af, meestal zit er dan al bijna geen rek meer in en zijn ze op de knieën helemaal kaal en dan nog doe ik ze met spijt in mijn hart weg. Ik draag wel eens broeken van een ander merk of winkel, maar die kunnen voor mij gewoonweg niet tippen aan de broeken van de Primark. Sokken koop ik altijd bij H&M, want dat zijn tenminste goede sokken waarbij niet na 2x dragen de nagel van mijn grote teen er alweer doorheen steekt.

In de stad viel het met de drukte best wel mee, maar daarna gingen we naar Ikea en daar was het dan weleens druk! Ik was helemaal gesloopt toen we daar klaar waren. Wat we daar eigenlijk zochten hadden ze niet. Eén van onze honden had de stop uit de gootsteen gejat en daar lekker op liggen kluiven en daarna deed de stop het niet meer. Onze (Ikea)keuken is nu bijna 10 jaar oud en tegenwoordig hebben ze een ander soort stop. Manlief gaat bekijken of deze nieuwe soort stop in onze gootsteen past en desnoods verder op internet zoeken of die oude stop of iets anders passends nog ergens te krijgen is. 

Ondanks dat ik erg moe was, besloten we om de dag toch maar af te sluiten met een wandeling in een natuurreservaat in de buurt van Gent:

We konden kiezen tussen een wandeling van 2 km, 4,4 km en 5,5 km. Die ene kilometer verschil tussen de langere routes maakt voor ons niet zoveel uit want we zijn toch gewend om te wandelen, maar doordat er slecht weer aan zat te komen, kozen we voor de route van 4,4 km. Dat leek ons wel zo veilig.

We liepen over mooie brede paden, door een gebied met voornamelijk graslanden en veel knotwilgen. Er was een grote groepen kauwen op zoek naar een plekje om te overnachten. Ze kwetterden heel wat af. 

Ook van een omgezaagde boom kun je een mooie foto maken:

Tijdens het wandelen werd het steeds donkerder en de laatste 500 meter hadden we regen.

De wandeling deed me goed en het was fijn om even van de rust van de omgeving te kunnen genieten. Toen we eenmaal weer thuis waren heb ik niet zo veel meer gedaan en ik ben later met een slaappil in bed gestapt. Even helemaal tot rust komen was wel nodig na een drukke week en een drukke winkeldag. 

Gisteren hebben we de kerstversieringen voor de ramen gehangen. We hebben deze versieringen al heel erg lang en we houden ze er gewoon in totdat het echt niet meer kan. Maar van een paar weken per jaar voor het raam hangen, verslijten ze gewoon niet, dus dat gaat nog lang duren. Voor de rest doen we geen versieringen meer, op een enkel kerststukje na misschien. Ook de kerstboom zetten we niet meer. Kerst heeft zijn glans verloren en het voelt voor ons niet oké om meer uit de kast te halen. Misschien komt dat op een gegeven moment wel weer, maar nu nog niet. 

Ik wil je graag een fijne week wensen.

kaarsje

Vandaag is het Wereldlichtjesdag. Over heel de wereld steken mensen om 19.00 uur kaarsjes aan voor overleden kinderen, zodat overal en in iedere tijdzone de wereld heel eventjes verlicht word.

Wij branden een kaarsje voor Jus en voor al die andere kinderen die zo hard gemist worden.

Bron: internet

shirt en vest

Afgelopen voorjaar downloadde ik het gratis patroon van een shirt: klik! En dit shirt bevalt me zo goed, dat ik sinds het voorjaar vier keer dit patroon gebruikte en vandaag voltooide ik het vijfde shirt:

Bij dit shirt werkte ik de mouwen af met een biesje, wat volgens het originele patroon niet hoeft, maar ik vond dat dan wel weer leuk om te doen. Ik heb ook al eens een shirt gemaakt waarbij ik de hals en de mouwen afwerkte met elastisch band en dat maakte dat shirt gelijk weer totaal anders, dan de andere shirts die ik maakte.

Vorige week maakte ik een vest uit La Maison Victor 1/2017 van een vreselijke synthetische pluisstof. Het hele huis lag onder de roze pluisjes. Ik maakte de volgende foto binnen bij kunstlicht waardoor het vest niet zo heel erg mooi uitkomt, maar het is vandaag geen weer om buiten een foto te maken, dus moet het gewoon maar zo:

De stoffen kocht ik bij Driessen Stoffen.

Zo kun je ook gelijk de juiste kleur van de teddystof zien.

lijf en leden

De reiger hing nog twee dagen in onze tuin rond en vandaag hebben we hem niet meer gezien. 

Afgelopen week maakte ik weer een ritje met mijn moeder naar de tandarts toe. Haar nieuwe gebit deed op twee plaatsen pijn en dat is nu bijgewerkt. Het voelde gelijk een heel stuk beter, zei ze. Zelf had ze het nog een week aan willen zien, maar dat mocht niet van mij, want ik denk niet dat het door te wachten verbeterd zou zijn.

Vandaag moest ik naar de huisarts en hij heeft mijn slaapmedicatie verlengd. Tot nu toe moest ik iedere tien weken terugkomen om over de medicatie te praten en om een babbeltje te maken, nu wordt dat pas over vijftien weken. Ik ga op een gezonde manier met de slaapmedicatie om, op een manier waardoor ik er niet aan verslaafd kan raken en daarom mag ik het blijven gebruiken. Hiephoi! Af en toe een hele nacht doorslapen en dan ook nog eens een uur of acht elkaar is zóóó lekker!

Twee weken geleden was ik bij de internist op controle voor mijn darmen. De vorige keer was er iets met mijn lever niet goed en gelukkig was nu alles weer normaal. De waarde van vitamine D in mijn bloed is sinds jaren niet zo goed geweest als nu. Waar al dat wandelen en een mooie zomer al niet goed voor zijn! Ik moet minderen met de medicatie, want een te veel aan vitamine D is ook weer niet goed.

En hoe gaat het verder met mij? Ik ben deze week erg moe. Maandag werkte ik vier uur, dinsdag ging ik met mijn moeder naar de tandarts en 's avonds naar naailes, woensdag werkte ik ook vier uur en daarna ging ik om boodschappen en 's middags was ik helemaal op. Vandaag heb ik ook niet veel gedaan. Ik moest naar de huisarts en de rest van de dag heb ik een beetje rond gehangen.

De huisarts wilde graag weten of ik nog depressief ben en dat ben ik niet, maar op een dag als vandaag voel ik wel dat ik een terugval heb. Toch zijn er gelukkig meer dagen dat ik me goed voel dan dat ik me slecht voel en daar ben ik erg blij om. Ik moet er heel erg op letten dat ik niet te veel doe en niet teveel prikkels krijg en dat valt niet altijd mee en is ook niet altijd te voorkomen.

Morgen moet ik vier uurtjes werken en tussendoor heb ik mijn jaargesprek, maar daar verwacht ik niet al teveel van. Ik werk nog maar vijf weken in mijn huidige team, dus het zal er wel meer over gaan hoe het me deze weken vergaan is, denk ik. En van het weekend gaan manlief en ik winkelen. Ik weet alleen nog niet waar (Gent, Antwerpen, Rotterdam) en ook niet welke dag. Is het naar België dan wordt het zaterdag en naar Rotterdam kan ook op zondag. Of misschien wordt het wel heel iets anders. Ik verwacht niet dat we gaan wandelen, want er wordt niet echt mooi weer verwacht. Maar ik heb wel zin om te gaan winkelen en om samen met manlief ergens iets te gaan eten. En waar ik voor ga kijken? Sokken, spaghettihemdjes en broeken. De rest maak ik zelf wel :-)

ongenode gast

Wij hebben een grote tuin met veel bomen en struiken. Er zitten altijd veel vogeltjes in de tuin en mijn voederhuisje wordt momenteel bezocht door kool- en pimpelmeesjes, vinkjes, roodborstjes en tortelduifjes. Voor de rest zie ik nu ook merels, spechten, eksters, winterkoninkjes en laatst ook een boomklever in de tuin. Erg veel verstand van vogeltjes heb ik niet en soms zoek ik wel eens op internet welk vogeltje ik nou weer gezien heb.

De meeste vogeltjes zijn welkom en brengen geen overlast met zich mee. Dat is anders met houtduiven, want die schijten alles onder. Die zien we daarom liever gaan dan komen. En als de spreeuwen onze kersen ontdekt hebben, vind ik dat ook wel jammer, maar de boom is te groot en te hoog om daar een net over te doen. We willen ook geen eenden in de vijver, want die woelen alles om. 

Twee weken geleden deed ik in de woonkamer het gordijn open en toen vloog er buiten een reiger weg. En nee, dat is een vogel die we ook niet in de tuin willen. We hebben dus een vijver en daar zitten vissen in en daar zitten een paar behoorlijke oude, grote exemplaren tussen. Het is niet de bedoeling dat de vijver leeggevist wordt door een reiger. 

Manlief is vaak in en rond de vijver aan het werk. Die vijver is een beetje zijn project, zeg maar. En ik had al een paar keer tegen hem gezegd dat er een reiger zat. Maar manlief houdt van een mooie vijver en niet eentje waar een rooster overligt of draden over gespannen zijn, dus nam hij geen maatregelen. En we hebben een nepreiger staan en er ligt een reigerverschrikker in de vijver, maar deze reiger liet zich daar niet door afschrikken. Een paar keer klopte ik op het raam de afgelopen twee weken en dan vloog het beest verschrikt weg, om een tijdje later toch weer terug te keren. Tja, je moet maar honger hebben...

Gisteren was voor manlief dan toch eindelijk de maat vol. Hij vond een grote dode vis elders in de tuin, die de reiger hoogstwaarschijnlijk had laten vallen. Manlief ging naar buiten met visdraad en overspande de vijver hiermee. 

De reiger zit nu al de hele ochtend in de tuin en vliegt af en toe weg als hij binnen iets ziet bewegen. Ik weet niet of hij al geprobeerd heeft om in de vijver te landen, maar dat zal hem niet meer lukken. Het is natuurlijk zonde dat een beest met honger verjaagd wordt, terwijl de andere vogeltjes verwend worden met vetbollen en zaadjes in het voederhuisje. Maar we vinden het ook erg zonde dat onze vissen opgevreten worden. 

Dus helaas reiger, pech voor jou! Ga maar ergens anders vissen!

vooruit werken

Het is misschien wel wat vroeg om het al over kerstkaarten te hebben, maar ik doe het toch. Ik ben altijd al gek op kerstkaarten geweest. Ik vind het leuk om ze te versturen en ik vind het leuk om ze te ontvangen. Zoveel als vroeger verstuur ik er niet meer, want in de loop der jaren heb ik verschillende mensen van mijn lijstje geschrapt omdat ik daar niet meer mee omga of omdat ze overleden zijn, maar ondanks dat kom ik altijd nog op iets van 50 kaarten die ik verstuur/uitdeel. En de mensen waar ik minder contact mee heb, stuur ik wel een kerstgroet via facebook of whatsapp. 

Natuurlijk overleed vorig jaar onze Jus en ik kon me voorstellen dat anderen er misschien best wel moeite mee konden hebben om een kerstkaartje naar ons te sturen. Zelf stond ik ook meerdere malen voor een zelfde soort dilemma en toen wist ik eigenlijk niet waar ik goed aan zou doen. Om het voor anderen wat makkelijker te maken, verstuurde ik daarom vorig jaar mijn kerstkaarten al vrij vroeg. Want ook al hadden wij een rotjaar en ging het met ons niet goed, ik wilde anderen daarom wél fijne feestdagen toewensen. En op deze manier zouden anderen het misschien niet lastig vinden om ons een kaartje te sturen.

Vorig jaar was het schrijven van de kerstkaarten vreselijk frustrerend. In plaats van vier namen, moest ik drie namen op de kaarten schrijven en natuurlijk was ik een paar keer mis en schreef ik automatisch toch Jus erbij. 

We zijn nu een jaar verder en het schrijven van de kerstkaarten zal minder pijnlijk zijn dan vorig jaar, maar ik wilde het dit jaar toch anders doen. Ik had kunnen kiezen voor etiketten met onze namen erop, maar ik kwam eigenlijk op een ander idee. Van internet plukte ik een paar kerstplaatjes die ik leuk vond en daaruit liet ik manlief er één kiezen, vervolgens maakte ik er een tekst op en daarna liet ik ze bij een fotocentrale afdrukken. 

Sorry hoor, maar ik heb onze namen even afgedekt.

Ik vind ze best wel leuk geworden! En het is weer eens iets anders. Het enige wat ik nu nog moet doen is de enveloppen schrijven, maar dat vind ik niet erg om te doen.

soepie

Een tijd geleden zei iemand tegen me, dat het beter voor je darmen is om in de winter niet iedere dag rauwkost te eten en de rauwkost daarom af te wisselen met soep. Of het waar is weet ik niet, maar ik vind soep wel heel erg lekker. Rauwkost trouwens ook. 

Mijn huisgenoten zijn totaal geen soepeters, de enige soep die zij wel eens eten is erwtensoep. Vroeger aten Jus en ik regelmatig samen soep tussen de middag. Na zijn overlijden heb ik heel lang vrijwel geen soep meer gegeten, want bij iedere hap die ik nam deed het van binnen zo vreselijk veel pijn. Dat was met meer dingen zo hoor, pas na zijn overlijden ontdekten we wat eten emotioneel met je doet. Bij alles wat hij graag lustte dachten wij verder door.

Een paar maanden terug ben ik, na die uitspraak over rauwkost, weer soep gaan koken. Want ik vond het eigenlijk geen gek idee: een paar dagen in de week rauwkost bij de boterham eten en een paar dagen soep. Het is allebei gezond en in allebei zitten veel vezels.

Gisteren nam ik bij de boodschappen een pompoen mee en vanmorgen stond ik al voor dag en dauw dat ding doormidden te zagen. Tjonge, daar moet je wel spierballen voor hebben hoor! Met de pompoen, wortelen, uien, knoflook en linzen brouwde ik een stevig soepje. Echt een recept hou ik niet aan, ik doe maar wat. En zoals je op de foto ziet, kan ik negen keer van deze soep eten. Ik eet bij een dergelijke soep een halve zelfgebakken boterham met een beetje boter.

De kom soep is voor vandaag en de bakjes gaan de vriezer in, waar ook nog andere soepen inzitten: tomatensoep, soep van alleen pompoen en pompoen-auberginesoep, maar dat is allemaal niet zo veel meer. 

Die bakjes zijn van de Chinees en dat is ook zo'n dingetje: Jus at heel graag chinees eten en ook dat hebben we een tijdje niet gegeten. Het is pas sinds een paar maanden dat we het aankunnen om dat weer op tafel te zetten. Het is trouwens niet zo dat we alles vermeden hebben, maar bij bepaalde soorten eten hoorde ook een bepaald soort gevoel. Daarom zullen we ook niet zo snel op woensdag friet eten, want Jus stierf op een woensdagavond en friet was zijn laatste maaltijd.