moeilijke dingen

Een drukke week, dat was het. Ik heb veel met anderen gepraat en dat waren onder andere: mijn vriendin, een collega, een kennis, mijn ouders, een teamleider, de psycholoog en mijn coach. En dan ben ik ook nog op kraamvisite geweest. Ik was van plan geweest om naar een begrafenis te gaan, maar dat heb ik afgeblazen. In plaats daarvan heb ik een kaart met een mooie tekst erop en onze condoleances erin gestuurd. En vergis je niet: ik ga niet alle moeilijke dingen uit de weg, maar dit voelde voor mij niet goed. Noem het maar gewoon zelfbescherming.

Een uitvaart is moeilijk, maar op kraamvisite gaan ook. Daar kon ik niet onderuit en ik was blij dat een schoonzus vroeg of ik met haar samen wilde gaan. Daardoor was het voor mij iets minder beladen allemaal. Voor manlief en mij is een baby best wel moeilijk. Hoe moet ik dat nou eens goed uitleggen? Wij hadden 2 kinderen en de kans dat wij grootouders worden, is door de dood van Jus voor de helft afgesneden en dat maakt ons verdrietig. Daarnaast zal Jus ook nooit meer de kans krijgen om zelf een kind te krijgen. Of om een eigen leven op te bouwen. Het is de toekomst die veranderde op het moment dat hij stierf. Zijn toekomst en ook onze toekomst. 

Een hele tijd geleden merkte iemand hier in een reactie op dat ik niet jaloers moest zijn en anderen ook hun geluk moest gunnen, maar ik ben niet jaloers. Het is ons verdriet om het verlies van ons kind en alles wat we nooit meer met hem zullen meemaken. Dat heeft absoluut niets met jaloezie te maken en ik misgun anderen ook absoluut niets. Voor ons is het alleen maar puur verdriet zonder dat we naar anderen kijken.

Eigenlijk zou ik het misschien ook niet eens moeten uitleggen. Ik vind het namelijk heel erg moeilijk om onder woorden te brengen hoe het nou precies voelt. Want de kans dat iemand anders het toch als jaloezie aanziet, is natuurlijk aanwezig. Soms zeggen anderen dat ze zich niet kunnen voorstellen hoe ik me moet voelen en dat vind ik een juiste uitspraak. Heel erg eerlijk ook. Gelukkig kunnen ze het zich niet voorstellen en ik hoop dat ze het ook nooit zelf hoeven te ervaren. Ik wens dit echt niemand toe.

Maar om nog even op die baby terug te komen: die tekst op dat geboortekaartje, die kwam bij mij vreselijk hard binnen:

'Al ons later is met jou'

"Ik hoop het," dacht ik gelijk toen ik het las "ik hoop het echt."

Maar ook gelijk de vraag hoe een volle nicht van onze Jus zoiets op een geboortekaartje kon zetten, anderhalf jaar nadat ze haar neef verloren was. Was ze het al vergeten? Wist ze niet meer dat zoiets eigenlijk helemaal niet zo vanzelfsprekend is?
 Ik vond het heel erg pijnlijk. Ik heb er heel erg om moeten huilen.

Ik heb het haar niet verteld. Natuurlijk niet. Ik wil haar niet opzadelen met een rotgevoel. Sommige dingen slik je gewoon in. Je draait je om en gaat verder. Maar vergeten doe je het niet. Dat zijn nou juist de dingen die blijven hangen.

Tjonge...
Al schrijvende ga ik opeens toch weer een stuk dieper dan eigenlijk de bedoeling was.

Het is weekend. Onze oudste heeft vandaag een reisje van 700 km voor de boeg. Hij vertrekt richting het zuiden van Spanje en ik hoop dat ze geen last van noodweer zullen krijgen. Waarschijnlijk zitten ze net gunstig.

Wij gaan wandelen. Daar is het vandaag wel weer voor!