loslaten

Zodra ik kinderen kreeg wist ik dat ik ze ook weer los moest laten. Dat begon bij onze kinderen al een paar maanden na hun geboortes, toen ik weer terug aan het werk ging. Dat was de eerste stap. Daarna volgden de peuterspeelzaal en de basisschool. En zolang de kinderen in die levensfase zaten, hadden ze ons nog met van alles en nog wat nodig. We brachten ze overal naartoe, overhoorden hun huiswerk, hielpen mee met spreekbeurten en ik reed regelmatig met klasgenootjes naar excursies toe.

Maar daarna gingen ze naar het voortgezet onderwijs. En opeens kwamen we toch een beetje aan de zijlijn te staan. Ze bouwden een leven op met vrienden die we (in eerste instantie) niet kenden. Huiswerk overhoren wilden ze niet meer. Ze pakten het openbaar vervoer als ze ergens heen wilden, gingen naar feestjes en kregen hun eerste baantjes.

Ze maakten fouten, maakten tegenslagen mee en niet alle keuzes waren altijd even goed. Wij konden naar ze luisteren en ze leiden en adviezen geven. En natuurlijk waren we ook wel eens kwaad.

Wij kregen ooit het verwijt van iemand dat wij onze kinderen te vrij lieten. Dat was iemand die zijn kinderen erg kort hield en waarbij hij en zijn vrouw bepaalden met wie de kinderen wel en niet mochten omgaan. Uiteindelijk kwamen deze kinderen in een crisisopvang terecht omdat de ruzies met hun ouders zo hoog opliepen, waarbij het totaal escaleerde. Met de zoon herstelde het contact, maar de dochter kon daarna niet meer thuis wonen. Dus ja, wij kregen wel een verwijt naar ons hoofd geslingerd, maar ik ben toch heel erg blij dat onze kinderen altijd graag thuis waren/kwamen en niet bang hoefden te zijn.

 Opvoeden vond ik moeilijk en ik zal zeker ook een heleboel fouten gemaakt hebben, maar ik ben nooit uit het oog verloren dat ik zelf ook jong geweest ben. Toch ben ik altijd de opvoeder geweest en nooit een vriendin.

Maar goed, ik wilde het eigenlijk over loslaten hebben. Onze oudste is 20 jaar en hij woont nog thuis maar leidt zijn eigen leven. Hij werkt, hij gaat naar school, hij gaat uit en heeft massa's vrienden. Hij is vaker niet dan wel thuis. 

En nu heeft hij vakantie en vertrekt hij komend weekend met een vriend naar Spanje. Met de auto. 2700 km rijden. Mijn God! Dat is pas loslaten!

Ze hebben zelf appartementen uitgezocht, alleen heb ik wel even gecheckt of het via een betrouwbare website was. Oudste heeft nieuwe banden op zijn auto laten leggen en ervoor gezorgd dat voor de rest ook alles met zijn auto in orde is. Ik heb vanmorgen bij het boodschappen doen het één en ander voor op reis meegenomen, waar hij overigens niet om gevraagd had, maar een beetje financiële steun kan nooit kwaad. En we geven ze ook nog wel een beetje zakgeld en een hoop adviezen en tips mee.

Vrijdagavond zwaaien we de jongens uit. 

We hopen dat ze een hele fijne vakantie zullen hebben. 

Maar wat zal ik blij zijn als ze weer gezond en wel terug zullen zijn.