intro

Mijn naam is...

Mevrouw W. (Bijgewerkt op 14-03-2024) Een bekende in blogland, ook al is het alweer een aantal jaren geleden dat ik met mijn vorige webl...

maandag 21 mei 2018

het grote missen

Als er iemand doodgaat die je zeer dierbaar is, dan weet iedereen je eigenlijk wel te vertellen wanneer je iemand het meeste mist: het is die lege plek aan tafel of het is met Kerst. Maar missen zit natuurlijk in zoveel meer en dan met name in de kleine dingen, de dingen die zo normaal waren dat ze eigenlijk niet meer opvielen. Wat zei iemand ook alweer altijd? Hoe klonk zijn/haar stem? Wat deed hij/zij altijd in een bepaalde situatie?

Missen is er altijd.

Laatst kwam ik iemand tegen die niet kon geloven dat mijn overleden zoon constant in mijn gedachten is. "Nee," zei ze domweg "dat geloof ik niet" en daarmee veegde ze in één keer mijn woorden van tafel. En dat is erg! Wij hebben heel veel lieve mensen rondom ons, maar het stomme is dat vooral een botte opmerking me het meest raakt. Zoiets doet waanzinnig veel pijn en blijft dagenlang hangen. En vaak zeggen anderen iets uit onwetendheid terwijl ze het wel goed bedoelen en dat kan ik accepteren, maar botweg zeggen dat je niet gelooft dat ik altijd aan Jus moet denken, getuigt van bar weinig inlevingsvermogen.

Jus was een kind dat graag thuis was. Thuis had hij zijn brommers en motors waar hij aan kon sleutelen. Het was nooit stil als hij er was want er werd gelast en geslepen en motoren werden gestart en de muziek stond altijd aan. Hij was geen druk kind maar hij bracht wel leven in de brouwerij. En toen hij er niet meer was, was het opeens oorverdovend stil. Ook de buren (die een paar dagen voor zijn dood nog vertelden dat ze zo genoten van alle bedrijvigheid bij ons) vonden het zo vreselijk stil.

Als er iemand behulpzaam was, dan was Jus het wel. Als je iets aan hem vroeg dan hielp hij altijd, maar hij deed ook heel veel dingen uit zichzelf. Zo was hij vaak in de tuin met van alles bezig, liet zonder dat we het vroegen de honden uit, als je kluste dan kwam hij helpen, als ik stond te koken kwam hij in de pan roeren...

Missen zit in duizenden dingen. Overal kleven herinneringen aan. En dat missen gaat echt de hele dag door. Je denkt aan wat hij altijd deed, wat hij zei en je denkt bovenal aan wat er niet meer is.

In het begin kwam ik iedere dag wel op de slaapkamer van Jus, nu is dat eigenlijk alleen nog maar als ik boven aan het stofzuigen ben. Het is vreselijk moeilijk om daar te zijn. Daar zijn niet alleen zijn spullen, maar gewoon het feit dat hij daar nooit meer zal zijn, doet verdomd veel pijn. Ik zie hem nog steeds in zijn bed liggen of aan zijn bureau zitten. Ik hoor me zijn naam nog iedere morgen roepen als hij op moest staan: mijn "Jus" en zijn "Ja". Zo was het gewoon tot die laatste dag.

Alles wat in huis van hem rondzwierf  heb ik op zijn slaapkamer gezet: zijn mokken, glazen, broodtrommel, jassen en schoenen. Wij zullen die spullen nooit gebruiken, want die waren van hem en daar blijven we verder van af.

Alles in ons huis en onze tuin herinnert aan hem, maar als je weggaat neem je dat gemis en verdriet mee. Verhuizen is dus geen optie en dat willen we ook niet. Er zijn ook talloze plaatsen elders die ons aan Jus doen herinneren. Honderden gedachten die opeens weer boven komen drijven als we ergens komen waar hij ook geweest is of waar we samen dingen beleefd hebben. En er zijn ook plaatsen die we liever vermijden omdat het juist zo aan hem herinnert.

Het zal nooit overgaan.

Toen Jus doodging viel de hele toekomst in duigen. Zijn leven stopte toen hij 17 jaar en 104 dagen oud was. Hij stond aan het begin van een nieuwe fase in zijn leven, zou naar het MBO gaan, maar zover is het nooit gekomen. Dingen kunnen natuurlijk altijd anders lopen dan je verwacht had, maar wij hadden wel een beetje een eigen invulling aan zijn toekomst gegeven. Hijzelf trouwens ook. Hij deed zo zijn best, hij had er zoveel zin in. We hadden het hem zo gegund.

Wij verloren onze zoon en onze oudste zoon zijn broer. Onze kinderen scheelden 20 maanden met elkaar en dat was een bewuste keuze geweest, waar we nooit spijt van gehad hebben. De jongens trokken altijd met elkaar op en waren ook heel erg op elkaar aangewezen, omdat er bijna geen andere kinderen in de buurt woonden. Ze hebben toen ze klein waren heel veel ruzie gemaakt, maar ze hebben ook heel veel aan elkaar gehad. Ze konden niet zonder elkaar. En toen ze ouder werden verdwenen de ruzies.

Wat ik echt heel erg vind, is dat onze oudste nooit meer samen herinneringen met zijn broer zal kunnen ophalen. Wat ze samen beleefden en hoe ze de dingen ervaarden kan niet meer samen gedeeld worden. En stel dat manlief en ik later oud worden en zorg nodig hebben of zullen sterven, dan zal onze oudste het alleen moeten doen. Hopelijk heeft hij dan een gezin en lieve mensen om zich heen om hem te helpen. Het was nooit de bedoeling dat hij zonder zijn broer verder zou moeten.

Bijna 15 maanden geleden stierf Jus en we missen hem verschrikkelijk. We lijken te functioneren als gewone mensen, maar we zijn enorm breekbaar. Er hoeft maar een kleinigheidje te gebeuren, of je hoeft maar even ergens aan te denken of iets op televisie te zien dat je aangrijpt en dan is het mis. De tranen zitten vlak onder de oppervlakte. Ik heb nooit geweten dat ik zo verschrikkelijk veel verdriet kon hebben.

Het zal nooit wennen. Dat kan gewoon niet.

6 opmerkingen:

  1. Lieve mevrouw W, wat een ondraaglijk verdriet. En 15 maanden is nog maar zo kort geleden. Natuurlijk denkt u alsmaar aan uw zoon. Dit is een niet te bevatten verlies. En mensen zeggen soms, gelukkig meestal onbedoeld, de vreselijkste dingen. En dat kwetst. Omdat met zo’n verlies maar 1 ding een heel klein beetje verlichting kan geven, hoe kort ook, en dat is de wetenschap dat er mensen zijn die u verdriet helpen meedragen. Ik zal vandaag een kaarsje branden, speciaal voor u en Jus. En ik geef u de woorden door die iemand ooit mij meegaf. Ook al voel je het momenteel misschien niet, weet u verbonden. Liefs Jacqueline

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ach lief mensje toch, het verdriet drukt zo op je en wat je schrijft breekbaar,
    Er zijn eigenlijk ook geen woorden voor om iemand te troosten .

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat klopt. In het begin zeiden ook heel veel mensen dat ze niet wisten wat ze moesten zeggen. En ik wist het ook niet

      Verwijderen
  3. Och, mevrouw W!
    Ook ik weet niet wat te zeggen. Moedig dat je er over schrijft, wat het verdriet is en hoe het voelt. En hoe je dit elke dag met je meedraagt. Hoop dat schrijven erover en het delen van je last het iets lichter maakt. Ooit.

    BeantwoordenVerwijderen